Er worden terecht door de media of de burgerij (inclusief politici) op- en aanmerkingen gemaakt met betrekking tot de benoeming van de oudste dochter van de president op zijn kabinet en over een foto met een in Parijs shoppende jongste dochter. Het is het werk van de vrije media en kritische burgers om vragen te stellen en het behoort tot de taken van degenen die omgaan met staatsmiddelen om die vragen te beantwoorden of juist onbeantwoord te laten. Onze volkspresident moet niet boos worden wanneer mondige burgers en de pers vragen stellen. Hij heeft ervoor gekozen om in een democratisch tijdperk president te worden en dan horen de vragen erbij. Het antwoord dat de pres gegeven heeft, duidt op een bedreiging en is ongehoord in deze tijd waar wij proberen om afstand te nemen van de dictatuur en een werkende democratie op poten te zetten. Wat zei onze pre precies in zijn boze bui? ‘Die persoon die het stuk geschreven heeft, laat hij een minuut met mij zitten dan ga ik hem plaatsen tegenover mijn dochter, dan houdt hij voor de rest van zijn leven zijn mond.’ Dat is een onverbloemde bedreiging van een staatshoofd, die moeite heeft om de politieke leider in de 21ste eeuw te zijn. Onze pres maakt van het stuk een persoonlijk stuk door de aandacht te vestigen op ‘die persoon die het stuk geschreven heeft’. De president moet bij het beantwoorden van de vragen die aan de orde waren het niet hebben over ‘die persoon’. Het draait niet om hem maar om de inhoud. Er zijn precies zo bijvoorbeeld minder geschoolde burgers in processen, bijvoorbeeld bij de voetbalbond schrijvers van bezwaarschriften willen aanvallen en niet de clubbestuurders die de brief hebben laten schrijven. Door het te hebben over ‘die persoon’ plaatst onze volkspres zichzelf en zijn familie boven die persoon, zoals het gebeurd is onderdrukkende dictaturen met de president als topadel. De president drukt vanuit zijn verheven positie ‘die persoon’ in een hoek en eigenlijk is zo een burger al rijp om politiek asiel ergens in de Caribbean, Zuid-Amerika of in Europa aan te vragen. Dat zeggen we vanuit het verleden van de president. De president is boos en zegt ‘laat hij een minuut met mij zitten’. Er zijn verslagen die uit de doeken doen hoe burgers een minuut met de president hebben gezeten en hoe het met die burgers in de jaren tachtig is afgelopen. Met dat gegeven moet de president burgers niet uitnodigen om ‘een minuut’ met hem te zitten, allemaal aspecten die zouden ondersteunen bij het aanvragen van politiek asiel. Ook de zinsnede ‘dan ga ik hem plaatsen tegenover mijn dochter’ is bedreigend en dubieus. Is de dochter van de president een God of een duivel dat een burger haar aangezicht niet zal kunnen verdragen? Wat zal de dochter van de president met ‘die persoon’ binnen ‘een minuut’ doen. Er zijn over de oudste dochter van onze volkspresident berichten verschenen in de media jaren terug, die te maken hebben met geweld. De volkspres creëert een volwassen kastenstelsel in Suriname en toont geen respect voor het volk van Suriname. Ook de zinsnede ‘dan houdt hij voor de rest van zijn leven zijn mond’ is uitermate bedreigend en een president van een land als Suriname onwaardig. Wanneer houdt een ‘hij’ voor de rest van zijn leven zijn mond? Dat gebeurt wanneer hij zijn spraakvermogen verliest, bedreigd wordt dat hem of zijn geliefden iets zal gebeuren wanneer hij blijft schrijven of wanneer hij naar de eeuwige jachtvelden wordt gestuurd. Het is vreselijk te betreuren dat een president, die al jaren meegaat in de politiek een schrijver van een stuk, of die nou een journalist of een burger is, op zo een wijze bedreigt en dat er personen zijn in het land die dat goedpraten. De president van Suriname, wie dat ook moge zijn, mag een familielid op zijn kabinet zetten, maar dat vereist een extra uitleg om vriendjespolitiek en belangenverstrengeling te voorkomen. De vorige president had intellectuele kinderen met dubbele titels en actief als academicus, maar koos om op zijn kabinet met andere burgers te werken. Hier zijn er twijfels over de capaciteit van die dichter, ondanks de summiere uitleg van onze volkspres. De vrije pers en kritische burgers mogen ook vragen stellen en foto’s publiceren wanneer ze een dochter van de pres in Parijs zien winkelen. Inkopen doen in Parijs oftewel iets kopen in Parijs en lopen met inkopentassen hebben vele Surinamers gedaan, omdat deze stad niet ver ligt van Nederland, waar Surinamers vaak vertoeven. Het enige wat de pres had moeten zeggen, is dat die inkopen niet op staatskosten zijn gedaan. Dat heeft de volkspres niet gezegd. Hij zei alleen dat ze ook werkt, en kennelijk mag het dat ook zij op de loonlijst van lanti staat. Iemand moet durven om daarover een vraag te stellen. Dit alles toont dat onze republiek bezig is te ontaarden. De democratie is in Suriname niet gewenst door een deel van de politiek. Deze bovengenoemde zin geeft een beeld waarom onze volkspres zichzelf niet vertrouwt om vaak in DNA te zijn. Misschien is het goed ook.
