Dialysepatiënten van Diapura zijn dankbaar voor de hulp die zij ontvangen vanuit de Surinaamse gemeenschap. In de afgelopen periode zijn een aantal van de patiënten ‘geadopteerd’ door stichtingen en individuen, waardoor zij in staat zijn geweest het hoofd boven water te houden en de voor hen noodzakelijke dialyses te ondergaan.
Vele dialysepatiënten kunnen niet meer werken vanwege het feit dat zij twee tot drie keer per week moeten dialyseren. Daardoor hebben zij weinig tot geen inkomsten. Dat maakt het voor hen erg moeilijk de noodzakelijke transportkosten naar de dialysecentra te betalen, terwijl het ook een uitdaging is geworden om in de dagelijkse behoeften van levensonderhoud te voorzien. Enkele patiënten zijn inmiddels geadopteerd en ontvangen maandelijks hulp, maar er is nog een grote groep die het erg moeilijk heeft. De dialysebehandelingen worden weliswaar vergoed via een verzekering zoals SZF of BZSR en patiënten die SOZAVO-verzekerd waren zijn sinds juni 2015 verwezen naar andere verzekeraars zoals Assuria, PZS en Parsasco. De transportkosten en bepaalde medicijnen moeten de patiënten echter zelf betalen. Deze kosten zijn inmiddels schrikbarend gestegen. Verder moet een groot aantal patiënten gebruik maken van (speciaal) zorgvervoer, omdat zij in een rolstoel zitten of minder mobiel zijn. De Intermed Group en Diapura hebben de afgelopen vijf jaar transport betaald voor de dialysepatiënten van Diapura, maar door de achterstallige betalingen van de overheid is dat niet meer mogelijk en moeten de patiënten de vervoerskosten nu zelf betalen. Dit kunnen de patiënten niet opbrengen en daarom doen ze een beroep op anderen om hen een helpende hand te bieden.
Waarom dialyseren?
Personen van wie de nierfunctie voor ongeveer 90% is uitgevallen, moeten dialyseren om in leven te blijven. Deze behandeling heeft heftige bijwerkingen, zoals vermoeidheid en een groot risico op hart- en vaatziekten. Nierdialyse redt het leven van heel veel patiënten, maar een dialyse ondergaan is verre van prettig. Wie moet dialyseren heeft daar in feite een dagtaak aan. Per keer ligt een patiënt vier tot vijf uur aan de dialysemachine. Per week moet een patiënt twee tot drie keer dialyseren. “Puur medisch gezien is een dialysepatiënt verschrikkelijk complex. Er is altijd kans op infecties, de mensen kunnen een hartaanval krijgen… Dat we ze toch min of meer in leven kunnen houden, is op zich dus al een gigantische winst,” zegt Anwar Ghafoerkhan, begeleidend arts bij Diapura.
Binnenland
Cijfers hebben uitgewezen dat het aantal diabetes- en hypertensiepatiënten in Suriname – en wereldwijd – toeneemt. Aangezien complicaties bij deze twee aandoeningen de belangrijkste oorzaken zijn van nierfalen, is het te verwachten dat ook het aantal dialysepatiënten mettertijd zal toenemen. Volgens Ghafoerkan moet de voorlichting hierover opgevoerd worden. Ook is er een groep die niet vergeten mag worden, met name de mensen uit het binnenland. “Je ziet dat hypertensie vaker bij hen voorkomt. En meestal onbehandeld. Voor langere tijd. Dus zo iemand is niet bekend met hypertensie, weet niks, voelt zich goed, kan alles doen, en na een bepaald aantal jaren begint hij klachten te vertonen. Dan gaan ze wél naar de Medische Zending, maar dan is het te laat. Je ziet dat patiënten zich via de Medische Zending aanmelden bij ’s Lands en Diakonessenhuis, en dan is het direct dialyse vanwege terminale nierinsufficiëntie,” geeft Ghafoerkhan de ernst van het probleem in het binnenland weer. Hij pleit er daarom voor dat de dorpen in het binnenland ook worden aangedaan om de mensen te laten screenen.
