Manipur. In deze gemeenschappen betalen zij ook een bruidprijs. Op sommige momenten kiest een vrouw een jongen en trouwt met hem. Hij gaat dan bij haar inwonen. Het is in deze gemeenschap ook toegestaan dat de jongens, de meisjes schaken met (latere) goedkeuring van de ouders.
India’s noordoosten is een mengeling van tradities, etniciteit en cultureel erfgoed. In de volksmond staan de steden uit het noord Indiase deelstaten bekend als de Zeven Zusters (Assam, Meghalaya, Nagaland, Mizoram, Tripur, Manipur, Arunachal en Sikkim). Deze steden kennen een mix van rassen en rituelen. Elke staat op het Indiase continent heeft haar eigen opvallende en onderscheidende kenmerken. Een van de staten met een unieke eigenschap is Meghalaya met zijn historie van matrilineaire samenleving, een erfgoed dat zich onderscheidt van alle andere staten, maar ook van het hele land India. De vrouwen uit de genoemde gebieden zijn veel veiliger dan in de overige staten van India, voor wat betreft verkrachtingen en andersoortige criminaliteit.
De bruidprijs, bruidschat en de matrilineaire lijnen in de Surinaamse situatie
Bij het Hindoe huwelijk kennen wij een soortgelijk geval als het betalen van bruidprijs. Echter gebeurt dit op een bijna niet merkbare wijze. De bruidegom is traditiegetrouw ‘verplicht’ een aantal kostbare spullen voor de bruid te brengen. Deze spullen bestaan uit onder andere: 5 sets sieraden, kledingstukken voor de vader van de bruid, de moeder en de naaste familieleden en kledingstukken voor de bruid. Deze spullen worden genoteerd in het bijzijn van beide families, terwijl de priester als intermediair en ‘getuige’ optreedt.
Hetzelfde geldt bij huwelijken voor de relatie van de broer van de moeder bij zowel de jongen als het meisje. De broer van de moeder beschermt zijn zus. Dit wordt traditioneel bevestigd door de heilige koord, de Rakshá (bandhan). De relatie wordt verbroken door imli ghontái (de rol van de mámá: de oom van moederszijde) gaat terug naar de relatie, waarbij de oom, zijn zus belooft om haar altijd bij te staan met raad en daad. Zijn zus nodigt hem uit voor deelname aan het huwelijk en het is deze oom, die, de imli ghontái activiteiten uitvoert. Hij had haar zus plechtig beloofd om haar altijd bij te staan en ook de zorg over haar kinderen te delen, wanneer zij daartoe een beroep op hem zou doen. Met de imli ghontái eindigt de zorg van de broer van de moeder over haar kind (eren) wanneer hij/zij in het huwelijk treed(t) (en). De beëindiging van de zorg wordt symbolisch verbroken. Dit is in feite de imli ghontái ritueel/ceremonie, geanalyseerd is uit de verwantschapsrelatie.
Netals bij de Garos en andere gemeenschappen, kenden de Hindoes in Suriname ook het geval van inwonend schoonzoon, de zogenaamde ghar damdá, ghar ke damád of ghar jamái. Een veel voorkomend fenomeen dat zich voordeed in het verleden (bij de vroegere Hindoes in Suriname) was dat de jongere broer met de weduwe van de (overleden) oudere broer trouwde (dit gebeurde met goedvinden van beide ouders). In de Indonesische gebieden blijkt ook wel dat de matrilineaire – als de patrilineaire lijnen gehanteerd worden bij huwelijksvormen (P. A. F. BLOM. 1914, Kentrekken van het Verwantschaps-, Familie en Erfrecht bij de Volken van Indonesië). Bij de Islám kennen wij de Mahr als de symbolische bruidsschat.
[email protected]
