Mevrouw Cairo was 79 jaar oud en kwam in mei in het Sint Vincentius Ziekenhuis te liggen en werd na anderhalve week ontslagen. Na twee weken moest ze weer worden opgenomen vanwege haar bloeddruk en heeft ze vervolgens tot 15 augustus gelegen, alwaar ze is komen te overlijden. ‘Er was een wond aan haar teen ontstaan en deze genas maar niet.’ Haydee Grandisson verklaart dat het uitgelegd werd dat het bloed niet goed naar de voeten kon stromen. Mevrouw Grandisson is dochter van mevrouw Cairo en komt uit een gezin van vijf kinderen. De behandelende hoofdarts besloot dat amputatie nodig was om complicaties te voorkomen. Mevrouw Cairo weigerde in het begin, maar uiteindelijk gaf ze toch toestemming voor de operatie.
‘De amputatie werd uitgevoerd en alles ging prima.’ Zo zegt Grandisson tegenover Dagblad Suriname. ‘De chirurg gaf aan dat hij tevreden was over de amputatie en de wond. Als de andere hechtingen eruit waren, dan mocht ze naar huis.’ De oudere dame zou thuiszorg nodig hebben en de familie van mevrouw Cairo was daarmee bezig. Een ziekenhuisbed was al aangeschaft en verdere zorg werd op dat moment geregeld. ‘De volgende dag na het gesprek met de chirurg werden we opgebeld dat we dringend moesten komen, omdat het niet goed ging met haar. Ze kon nauwelijks praten en ze was aan het beven.’ Haar moeder raakte verzwakt en Grandisson vroeg om opheldering bij zusters en artsen. ‘Deze vertelden mij dat ik bij de hoofdbehandelende arts moest zijn voor vragen over haar conditie. De behandelende internist was later in de week pas te spreken.’ Dit vond Grandisson niet acceptabel en ging naar de Klachtencommissie van het Sint Vincentius Ziekenhuis. ‘Ze zeiden dat ze het zouden onderzoeken en dat het dan naar de raad van toezicht ging. De internist zegt dat we bij de directie moesten zijn. Hij zegt dat er geen zaalartsen zijn en dat ze al het werk moeten doen. Dat de werkdruk te hoog is en dat ze dat ook niet altijd aankunnen. Dat is toch niet mijn probleem. Dat is het probleem van de artsen, dat moeten zij uitvechten met de directie.’
Onduidelijkheid over het overlijden van moeder
Ondertussen hield de patiënt vocht vast en ging het niet goed. Een internist moest beslissen of ze gedialyseerd moest worden. De ene dag had de familie nog een gesprek met de chirurg. De volgende dag was mevrouw Cairo overleden. Voor het overlijden was er begonnen met medicatie om de kaliumwaarde weer omhoog te brengen. ‘Niemand vertelt ons wat er gebeurd is met haar kalium en of dat de oorzaak is geweest. De chirurg heeft beloofd dat hij bij zijn collega zou navragen of dat de oorzaak is geweest dat mijn moeder is overleden, want ook hij had gemerkt dat ze beefde, dat ze geen zinnen meer kon vormen en dat ze op het laatst niet meer kon praten’, aldus Grandisson. ‘Waarom mijn moeder is overleden, is voor mij erg onduidelijk. Complicaties van een amputatie, met als gevolg een bloedvergiftiging? Maar als mijn moeder antibiotica toegediend kreeg, snap ik niet dat zij een bloedvergiftiging kon krijgen? Tot op de dag van vandaag hebben we het gevoel dat er niets met de klacht is gedaan.’
‘De klacht is bij ons bekend. Deze is formeel binnengekomen’, reageert algemeen directeur Manodj Hindori van het Sint Vincentius Ziekenhuis. ‘We hebben ook gezegd dat het al in behandeling is en er zijn ook al gesprekken geweest met mevrouw Grandisson. We hebben gezegd dat we onze klachtenprocedure gewoon als normaal volgen en dat we dan uitsluitsel krijgen van de Klachtencommissie. Het is in behandeling en we kunnen nu nog geen uitspraken doen. Wij wachten gewoon af. We kunnen niet nu al ingaan op de klacht, want dan hebben we de Klachtencommissie ook niet meer nodig voor de beoordeling. Wat ik nu zeg is eigenlijk al te veel, want dan krijg je dat de behandeling van de klacht via de pers gaat en dat is eigenlijk niet de bedoeling, want we willen ons proces gewoon normaal laten verlopen. Ik wil niet ontkennen dat ik het weet, want dan lijkt het alsof we de klacht niet serieus nemen, maar we wachten de beslissing van de Klachtencommissie af.’
