Wanneer het erop aankomt, lijkt een zogenaamde vals nationalisme zodanig bij ons te zijn doorgevoerd dat het een sta in de weg wordt om stappen te ondernemen die de natie als collectief goed kunnen doen. Suriname is een kolonie, die in alle opzichten gemaakt is door een imperialistische staat. In de wereldeconomie zijn wij volgers. Dat geldt ook voor de wereldpolitiek. Suriname is nu een middeninkomensland en trekt op met de groep ‘small island developing states’, alhoewel wij geen eiland zijn. Waarom Suriname toch zo moeilijk doet als het gaat om de dubbele nationaliteit voor voetballers is een vraag. Vreemd is dat wij ook andere zaken erbij willen betrekken wanneer de case van de dubbele nationaliteit ter sprake komt. We hebben laats de Wet Personen van Surinaamse komaf goedgekeurd in DNA, waarbij de wetgever toch wel aangeeft dat ze iets voelt voor het verlenen van rechten aan personen van Surinaamse komaf. Deze groep is wettelijk nu als een groep erkend. Maar het blijft maar steken bij drempelloos kunnen reizen, meer niet. Een dubbele nationaliteit waarmee wij op sportief gebied ons aan de wereld kunnen tonen, is er niet bij. Een groot forum als een WK zou een enorme impact hebben op ons toerisme en in de internationale diplomatie. Deze laatste kan weer economische vruchten afwerpen. Een WK-deelname zou goed zijn voor onze economie. Er zijn genoeg personen van Surinaamse komaf, personen die net als ons praten, eruit zien en voelen, die een goede bijdrage kunnen leveren aan een goede Surinaamse voetbalselectie. Vanwege hun opleiding en hun beroep als professionele voetballer zijn deze jongens over het algemeen veel beter dan de jongens die in onze nationale competitie spelen. Het feit dat ze fysiek, technisch en tactisch beter zijn, moet niet voor hen als een verwijt gelden, maar als een zegen die wij voor onze natie kunnen gebruiken. Heel vaak lopen de mensen met een Surinaamse vlag, veel vaker dan wij die bezeten zijn van andere vlaggen. Waarom wordt aan deze jongens niet gegund dat ze een bijdrage leveren aan Suriname, een land waar ze nog steeds wat voor voelen. Er zijn meer spelers van Surinaamse afkomst, die niet geaccommodeerd kunnen worden in de Nederlandse ploeg. Daar wordt wellicht ook op gelet dat het team niet te zwart moet worden. Suriname kan met de dubbele nationaliteit gebruik maken van deze voetballers, waarvan een groot deel willing is. Bij het WK dat nu gaande is, heeft een derde deel minimaal een dubbele nationaliteit. In de selectie van Nederland bijvoorbeeld zitten jongens die van Surinaamse komaf zijn, maar ook spelers die een binding hebben met Canada, Guinee-Bissau, Portugal, Ghana, de Filippijnen en Jamaica. Het Nederlandse team telt in totaal 9 spelers met een dubbele nationaliteit die samen 10 landen verenigen, vermeldde De Volkskrant recentelijk. Van de 736 WK-voetballers in Brazilië hebben maar liefst 248 een dubbele nationaliteit, onderzocht deze krant. De spelers vertegenwoordigen in totaal 75 landen, terwijl het WK maar 32 deelnemende landen kent. Ecuador en Zuid-Korea zijn de enige selecties in Brazilië zonder buitenlandse invloeden, de overige 30 dus wel. Bij Argentinië is er alleen maar 1 speler die geen dubbele nationaliteit heeft. De Italiaanse nationaliteit is het vaakst te vinden in de Argentijnse selectie. Vijftien Argentijnse WK-voetballers hebben een paspoort van Italië, omdat ze nazaten zijn van geëmigreerde Italianen. Als grote trotse landen met een lange geschiedenis als Italië en Argentinië dat kunnen doen, waarom lukt het aan Suriname niet? Geconcludeerd wordt dat de rol van nationale selecties zijn veranderd en wij lopen nog steeds met achterhaalde ideeën over patriottisme, identiteit en soevereiniteit. En bovendien, het zou toch bij ons gaan om onze eigen mensen? Of zijn deze mensen alleen goed wanneer ze ons te hulp moeten schieten? Uit statistieken van de Fifa blijkt dat sinds 2007, 174 WK-voetballers van nationaliteit wisselden. De Fifa is sinds 2009 vrij soepel, maar heeft ook grenzen wat betreft de nationaliteitenkwestie. Zo hebben minimaal 40 WK-spelers tijdens hun carrière van nationaliteit gewisseld: de spelers speelden (jeugd)interlands voor een ander land dan het land waarvoor ze nu uitkomen op het WK. Het land dat uit de huidige WK-spelers het meest had kunnen kiezen, is Frankrijk: 41 spelers die nu in een of ander team meedoen, hadden zich ook kandidaat kunnen stellen voor het team van Frankrijk. Daarnaast komen Spaanse invloeden het meest voor: 11 landen beschikken over spelers met een Spaanse achtergrond, aldus het onderzoek van de krant. De versoepeling van de nationaliteitsregels is te danken aan het lidland Algerije, dat ook op dit WK aanwezig is. Op het FIFA-congres in 2009 werd een door de Algerijnse voetbalbond ingediende motie aangenomen. Sindsdien kunnen spelers zonder officiële interlands achter hun naam eenmalig wisselen van voetbalnationaliteit, ongeacht hun leeftijd. Algerije heeft nu 8 spelers die tijdens jeugdinterlands nog Fransman waren. Als landen met een miljoenenbevolking en met een bewogen historie en een mondiaal appellerend nationalisme als Algerije hun trots opzij kunnen zetten om 8 Fransen met Algerijnse roots in te zetten, waarom doen Surinaamse beleidsmakers dan zo moeilijk? Het meest voor de hand liggende antwoord is dat de Surinaamse Voetbalbond de capaciteit niet heeft en niet wil opbouwen om het technische huiswerk – van ‘sensitizing’ tot conceptwetgeving – te maken. Men is lui en heeft geen ambities, men is tevreden met wat men nu kan bereiken. De belangen die men wenst te dienen, die worden al wellicht gediend. Een tweede punt is dat de SVB niet in staat en willing is om de link te leggen met de politiek. Maar de druk kan ook vanuit de politiek komen om zaken in orde te maken. We zien nu duidelijk dat Suriname kansen mist en dat is alleen maar te betreuren.
