Mijn grote dank aan de regering, maar in het bijzonder aan de minister van ROGB dat het gedurfd heeft om de directeur van Stinasu, een topper van Pertjajah Luhur, de heer Frans Kasantaroeno, te ontheffen. Mijn grote dank aan de regering dat zij zonder politieke angst ook tegen politieke bondgenoten stappen durft te ondernemen om een gezond Suriname voor ons en voor ons nageslacht achter te laten. Frans heeft de natie Suriname grote schade toegebracht die waarschijnlijk niet meer te herstellen zal zijn. Hij heeft met zijn verfoeilijke daad vele toeristen de mogelijkheid ontnomen om het Brownsberg Natuurpark te bezoeken. Hij heeft met zijn daad een belangrijke economische poot van Suriname afgezaagd. Het heeft er veel van dat toerisme in de toekomst voor Suriname de belangrijkste economische poot zal worden. De wereld smacht naar natuurparken, maar die worden met de dag schaarser. Wat wij met ons allen jaren terug geconserveerd hebben voor de natie Suriname, heeft meneer Frans, onder zijn leiding en toeziende oog, van het Brownsberg Natuurpark gemaakt tot het natuurpark van de verschroeide aarde. Binnen een tijdsbestek van enkele jaren is dit gebeurd. De televisiebeelden van de “verschroeide aarde†hebben mij genoopt om dit artikel te schrijven.
Op de regering wordt nogmaals een beroep gedaan om deze zaak van het Brownsberg Natuurpark tot de bodem te laten onderzoeken. Wij moeten met de toekomst van ons land, maar vooral met de toekomst van onze kinderen heel serieus omgaan en zeker geen grapjes maken. Terwijl ik dit artikel schrijf, haal ik het Midden-Amerikaanse land Costa Rica weer voor de geest en wil de lezers dit ook meegeven. Via Google haal ik het volgende: “Costa Rica is een land met een oppervlakte van 51.100 km² en telde in juli 2011 een bevolking van 4.576.562 zielen. Costa Rica telt meer dan 30 natuurreservaten, die vaak al tientallen jaren bestaan. Meer dan een vijfde van zijn oppervlakte heeft het land aangegeven als beschermd natuurgebied, als nationaal park of biosfeerreservaat, als Indiaangebied of als regio op de werelderfgoed lijst van de Unesco. Hierdoor is Costa Rica ontdekt door het ecotoerisme en oefent een grote aantrekkingskracht uit op biologenâ€. Verder weten wij ook dat de Verenigde Staten van Amerika een deel van het bos van Costa Rica geadopteerd heeft voor wetenschappelijk onderzoek en zij betalen Costa Rica voor het niet kappen van de bomen miljoenen Amerikaanse dollars op jaarbasis. In andere landen worden grote inspanningen gepleegd om de natuurgebieden in tact te houden. In Suriname gebeurt het juist andersom. We zien dat een gepensioneerde ambtenaar, eigenlijk een leek op het gebied van natuurreservaten, via zijn politieke partij, Pertjajah Luhur, op het toneel verschijnt en handelingen pleegt waardoor hij de regering Bouterse/Ameerali en de natie Suriname in grote problemen stort.
Als docent geografie (vooral milieugeografie) pleit ik al jaren om onze bossen met rust te laten. Het is bekend dat de regering hard werkt om ordening te brengen in de goudsector; ook weten wij dat het toerisme een redelijke groei doormaakt; ik weet ook dat velen in de wereld belangstelling hebben voor het natuurschoon van Suriname en daarom kunnen wij het ecotoerisme een behoorlijke push geven. Wij kunnen veel geld verdienen met onze flora en fauna.
Wij hopen alleen maar dat de minister van ROGB en de heer G. Dompig er alles aan zullen doen om deze kwestie niet in de doofpot te laten belanden. In tegendeel moet de afhandeling juist als voorbeeld dienen voor anderen.
De tje poti mentaliteit moeten wij achterwege laten. In de periode 2000-2005 is de toenmalige minister van Sociale Zaken, tevens Front-leider, ook veroordeeld. Het recht heeft toen ook gezegevierd. Maar dat was mede dankzij de steun van de vrouwenorganisaties die alert waren en het proces goed in de gaten hielden. Politici zijn voorbeeldfiguren. Zij staan in de voorste rij en dienen gezag, eerbied en respect uit te stralen naar de samenleving, maar vooral naar de achterban toe. De zwijgzame achterban, in bijna alle politieke partijen, maakt dat hun politieke leiders vrij spel hebben en politiek ongestraft kunnen blijven. Dat moet een keertje ook eindigen. Als ambtenaar ben je niet onschendbaar.
Wij hebben zoveel te vertellen wat in de wereld gebeurt. Wij halen allerlei voorbeelden uit de wereld aan, welke in ons voordeel is. Wij durven vaker geen voorbeelden aan te halen over de wijze hoe beschaafde politici zich in het buitenland gedragen. Ter illustratie geef ik slechts twee voorbeelden om aan te duiden dat het begrip “moraalridder†niet alleen met de mond beleden moet worden. In de jaren 1977 had de toenmalige minister van Ontwikkelingssamenwerking in Nederland, de heer Jan Pronk, een aanrijding gemaakt en hij had enkele glazen bier genuttigd. De volgende dag had hij voor zijn misstap zijn portefeuille ter beschikking gesteld van de minister president. De premier heeft zijn ontslag niet geaccepteerd, omdat het gebeurde niet zo erg was. Een ander voorbeeld. In de VS had men een vrouw voorgedragen tot minister. Na antecedentenonderzoek bleek dat deze mevrouw jaren terug iemand in dienst had genomen die illegaal in de VS vertoefde. Die mevrouw is toen niet benoemd als minister. Zo gaat het in de grote, beschaafde wereld. Als iemand een baan zoekt in Nederland, gaat de nieuwe werkgever ook zijn verleden onderzoeken. Bij een negatieve beoordeling kan men het vergeten. In Suriname zegt men doodleuk: “Die man is van mijn partij en ik draag hem of haar voorâ€. Een antecedentenonderzoek is niet noodzakelijk.
Hardeo Ramadhin
