Afgelopen weekend was het een drukke bedoening op de wat meer afgelegen plantages te Commewijne. Op plantages Alliance en Bakkie werden er namelijk op de zaterdag en de zondag beschikkingen en bereidheidverklaringen uitgedeeld aan bewoners die soms langer dan een mensenleven hebben gewacht op zekerheid omtrent hun gronden. Bewonderenswaardig dat er, naast twee ministers (Setrowidjojo van LVV en Relyveld van RGB), diverse prominenten uit het gebied aanwezig waren om samen met dc Ingrid Karta-Bink, op hun vrije zondag, de langverwachte papieren uit te reiken.
Twee reddingsvesten, 12 passagiers
Helaas ging er wel het één en ander mis. De sfeer was goed, misschien iets te goed waardoor sommigen vergaten dat men, ook al was het een vrije zondag, nog steeds in functie was. Zo was er een klein team van het Korps Politie Suriname dat één van de medepassagiers aansprak op het feit dat deze een sigaret opstak, terwijl er drie jerrycans met gasoline aan boord waren. Er werd een opmerking gemaakt, niet tegen de bootsman maar gewoon in de lucht, dat de brandstof anders opgeslagen moest worden. “Ik wil nog niet de lucht invliegen”, was de motivatie. Daarnaast werd er met geen woord gerept over het feit dat er op een boot waar ongeveer 12 man in zaten, maar twee reddingsvesten aanwezig waren. Dit zou eigenlijk reden genoeg moeten zijn om terug te keren, vesten aan boord te halen en de gasoline aan land te brengen. Het was zelfs zo dat alleen op de boot waar de minister op voer alle passagiers van een reddingsvest werden voorzien, zo belangrijk was de rest van de burgerij die meeging blijkbaar.
‘Takimang lai, doemang no deh!’
Een ander opvallend punt was het eten. De regering heeft het gehad over een gezonde levensstijl en heeft mooie filmpjes gemaakt waarin diverse DNA-leden trachten het goede voorbeeld te geven. Toch is het zo dat bij elke bijeenkomst of evenement die er vanuit de staat zelf, of een werkarm van de staat, wordt georganiseerd, er nooit gezond eten wordt geserveerd. Het zijn altijd dezelfde slappe gefrituurde loempiaatjes, pasteitjes of kroketten die vol zitten met zetmeel die, tezamen met de veel te zoete frisdrankjes worden geserveerd. Om acht uur in de ochtend werd men getrakteerd op precies die drie dingen, die erg lekker waren maar waar wel het vet vanaf droop. Het is geen kwestie van een gegeven paard in de bek kijken, iedereen at het netjes op maar een fruitsateetje of een broodje kaas waren beter op hun plaats. Tijdens één van de speeches op Alliance kwam een uitspraak naar boven die precies past in het ‘gezonde levensstijlverhaal’ van de regering: ‘takimang lai, doemang no deh!’.
GPK maakt plaats
Communicatie is echt van belang en bij gebrek daaraan gaat er veel mis. ‘Er is geen overeenstemming’ viel meerdere malen te horen, gefluisterd dat wel, maar het was opvallend. Het neusje van de zalm wat betreft communicatie en daadkracht kwam toen het tijd was weer richting stad te gaan. Van de dc konden de boten die vol waren, meteen vertrekken. Echter werd één van de boten, die al een kwartier weg was, terug gehaald door een krijsende A. S. Zij had zich de hele dag getoond als een daadkrachtige vrouw, maar had misschien wel een zonnesteek opgelopen en sloeg daarom iets te ver door. “Iedereen moest met zijn eigen boot heen en terug. Deze boot is voor de pers en de mensen van ROGB”, krijste de dame om zich daarna vriendelijk te wenden tot één van de mensen van het KPS. “Dus, gaat u met mij mee meneer GPK?” Samen met zijn team vertrok de man, bijna met pensioen, van de boot om plaats te maken voor mevrouw S., haar dochter en enkele leeftijdsgenoten van haar dochter. De GPK was er voor zijn werk, maar blijkbaar de vrienden van dochter S. ook. Misschien wel werkzaam bij één of ander persagentschap of RGB!
Verlangen naar de ‘goede oude tijd?!’
De voorvallen illustreren wel goed de problemen waar ons land op nationaal niveau mee te kampen heeft. We praten veel, maar zeggen en doen te weinig. We zijn niet sterk in plannen en zodra we iets van macht hebben gekregen van het volk, slaan we erin door en vergeten we waarom we in eerste instantie die macht hadden gekregen, namelijk om iets te betekenen voor een hele gemeenschap en niet onszelf en onze directe kring alleen. Soms houdt dat in dat men die macht opzij schuift en dingen slikt voor het algemeen belang, maar dat is nou juist dat stukje dat respect afdwingt. Nu hebben ruim dertig mensen ‘geleden’ om 5 personen te kunnen voorzien van een luxe. Die fase waren we toch allang voorbij, mensen?! Of kwamen herinneringen aan ‘die goede oude tijd’ naar boven door het urenlange verblijf op de plantages…
Krishan Vinodsingh
