We hadden hier enige dagen terug aangegeven dat de Internationale Arbeidsorganisatie van de VN, die het stakingsrecht als heilig beschouwt, toch ruimte openlaat aan de wetgevers in de lidlanden om de stakingen bij de brandweer te verbieden. In Suriname schijnt men zeer ongevoelig te zijn voor de ordening van stakingen. Er mogen levens verloren gaan, men blijft zeggen ‘dat de brandweer het recht heeft om te staken, en dat respecteren we’. We hadden hier aangegeven dat het al geruime tijd in elk geval bij het ministerie van Juspol duidelijk is dat een aantal sectoren die onder hen vallen, waaronder de brandweer en de pa’s, vallen onder wat internationaal bekend staat als ‘essential services’. Al decennia zijn deze essentiële sectoren waarvoor een stakingsverbod worden ingevoerd internationaal bekend. Het gaat om sectoren die zo belangrijk zijn dat bij een onderbreking van de dienst er gevaar kan optreden voor de gezondheid of de veiligheid van een deel van de bevolking of zelfs de gehele bevolking. In Suriname zijn we nog niet zo ver. Het stakingrecht is gebleken heel heilig te zijn, zo heilig dat het gaat boven levens. Mensen mogen doodgaan, maar kom niet aan het stakingsrecht. Dat geeft aan wat de kenniskloof is in dit land. Er wordt heel veel gesproken, heel weinig gelezen. Surinamers babbelen veel, maar er is geen cultuur van output.
We vroegen ons enige dagen terug wat de brandweer zal doen wanneer mensen bekneld zullen zijn en er een beroep zal worden gedaan voor hun specialistische kennis. Het antwoord hebben we gehad. En de conclusie die wij kunnen trekken, is dat de brandweerbond misbruik maakt van het feit dat we in een land wonen waar kennis schaars en de organisatie zoek is. Er ligt in Suriname teveel nadruk op het eigen belang. ‘Mijn eigen belang is het heiligste belang, alle andere belangen moeten daarvoor wijken’, dat is de cultuur waarvoor er veel begrip is. ‘Je mag doodgaan, maar ik ben bezig met een staking voor mijn geld’, daarvoor schijnt er ook begrip te zijn bij hogere autoriteiten. Dat is duidelijk te zien bij statements die gemaakt is door een betrokken dc. Ergens zou wellicht door een miscommunicatie in de media zijn vermeld dat de dc zijn invloed zou aanwenden om ervoor te zogen dat de weigerende brandweerlieden strafrechtelijk zouden worden vervolgd. Ettelijke uren daarna is de bevoegde autoriteit veel milder; hij zou niet hebben gesproken over laten vervolgen, maar hij zou de noodzaak hebben uitgedrukt tot een diepgaand onderzoek. We weten in Suriname wat er met ‘diepgaande onderzoeken’ gebeurt. ‘Diepgaand onderzoek’ wordt door personen in de mond genomen die eigenlijk niets te vertellen hebben, maar toch wel hun mond willen openmaken in de media voor publiciteit. Het wordt gebruikt door personen die iedereen zoet willen houden om vooral te blijven zitten op de stoel waarop men zit. Het is gebleken dat een mensenleven niet veel waard is in Suriname. Men gaat ervan uit dat ‘je toch op een dag maar doodgaat’. Als we ons niet vergissen, is bij stakingen in de hospitalensector dit gezegd. De ontwikkelingen in het land baren ons zorgen. De vp die heel expressief was in het begin, lijkt uitgeblust. Er wordt links en rechts gestaakt en mensen mogen daardoor doodgaan of onherstelbaar ziek worden. Er is opgevallen dat er voor pijn van anderen ook niet veel begrip bestaat. Specialisten die hebben gewezen op de simpele manier waarop erge pijn van patiënten kunnen worden voorkomen en bestreden, hebben veel onbegrip ontmoet van Surinaamse collega’s en hebben het veld moeten ruimen, terug naar Europa waar men begrip heeft voor andermans pijn. ‘Hier moet je wachten op overheidkantoren en moet je pijn lijden in ziekenhuizen, dat is normaal, dat moet zo.’ De brandweer heeft naar verluidt een dood op haar geweten in een eerdere staking. Iemand heeft geschreeuwd om bevrijd te worden en men moest toekijken hoe de man lijdend en smekend om eenvoudige brandweerhulp de pijp uit ging. Nu zijn 3 personen overleden. De brandweerbondvoorzitter zegt dat de schuld bij de omgekomen personen is, althans dat concludeer je wanneer hij zegt dat personen het advies hadden om minder hard te rijden maar dat niet hebben gehad. En de schuld ligt volgens de stakingsleider ook bij de regering, die had voor back-up moeten zorgen. Suriname is een gevaarlijk land geworden om in te leven. Er komt geen regulerend beleid van de overheid gericht op chaos te vermijden. Met de brandweerbond heeft men geen lessen geleerd. Deze sector had met de richtlijnen van de ILO allang beperkt moeten zijn in haar recht om te staken. Een ding is wel duidelijk. Een loonsverhoging oftewel Fiso is het niet waard om levens van derden op het spel te zetten. Als er een causaal verband bestaat tussen het weigeren om hulp te verlenen door de brandweer en de dood van 1 of 3 personen zeggen wij: schande aan zo’n staking en de organisatie die erachter staat. Hoeveel positief kan er uitgaan van meer geld dat men opstrijkt als gevolg van een zaak waaraan levens van de burgerij is geofferd? De brandweerbond en de brandweerlieden hebben de burgerij een zware offer laten brengen, een zware prijs laten betalen, voor hun salarisverhoging. Hoeveel vertrouwen moet er zijn voor zulke brandweerlieden? Gaan ze een stapel geld of goud dat ze in een huis aantreffen bij het blussen van brandlaten liggen of het in hun zak stoppen? Hoeveel geluk en welzijn voor zichzelf en het gezin kan met dit besmeurd geld geschapen worden door onze brandweerlieden?
