Gedurende een lange reeks van jaren beheerst het criminaliteitsvraagstuk in Suriname de publieke opinie, maar in het bijzonder de politieke arena. Even lang als deze discussie gevoerd wordt, bestaat er reeds een tendens waarbij er van een stijging van roof, inbraak, diefstal, zedendelicten, verkeerscriminaliteit, moord en doodslag gesproken kan worden. Bij het vaststellen van deze onmaatschappelijkheden is de kritiek alom geleverd, zeer terecht.
Er zal en moet een halt worden toegeroepen aan een situatie waarbij er wild-west-toestanden ontstaan. Is het niet op de weg en in de straten van Suriname, dan is het binnen het privaat domein van de burger.
Deze ontwikkelingen zorgen ontegenzeggelijk voor een persoonsgebonden onveiligheidsgevoel. Fraaie woningen worden bovendien ontsierd door traliewerk van ijzer, de zogenaamde dievenijzers, daarmee het land omtoverend tot een openlucht gevangenis. Suriname wordt aldus esthetisch ontsierd door mensen die zich onmaatschappelijk gedragen.
Deze lieden schijnen onverbeterlijk te zijn, gezien de steeds grover wordende misdaad waarbij niet alleen have en goed van anderen worden ontfutseld, maar ook het leven wordt ontnomen.
Is deze onwenselijke en verwerpelijke ontwikkeling niet erg genoeg? In de opmaat naar de verkiezingen van 25 mei 2015 maken sommige politici zich meester van dit onderwerp en gaan op onverantwoordelijke wijze, politiek opportunistisch ermee vandoor.
Er wordt in dat kader niet realistisch en de geschiedenis van de criminaliteit in Suriname geweld aandoend, sterk en selectief overdreven of anders gezegd de misdaad geëxtrapoleerd. De kern van deze verwerpelijke tactiek is het in de schoenen van de huidige regering willen schuiven van de schuld, noch zonder het eigen aandeel hierin te willen onderkennen.
Dit soort vormen van extrapolatie maken dat er een sfeer van zichzelf versterkende criminaliteit ontstaat. Het gewraakte gedrag wordt hierdoor juist gestimuleerd. Psychologisch gezien, geniet de crimineel van de angst die er voor hem/haar wordt gezaaid en gaat het gedrag zich in cumulerende en disproportionele zin verder ontwikkelen.
Aan al diegenen die op deze onverantwoordelijke manier denken te moeten handelen zeg ik, goed zo, gaat zo voort en het eindresultaat zal wel in de woonkamers c.q. de slaapkamers van de slachtoffers die jullie psychologisch creëren, wel te merken zijn. De smerige politiek die met dit maatschappij ontwrichtend fenomeen wordt bedreven, is even crimineel als de daden die het gilde van criminelen aan het uitvoeren is en dit alles omwille van verkiezingswinst.
En zoals de geschiedenis heeft geleerd, zij die in het heden klagen, hebben niet het vermogen noch de kracht om de criminaliteit die wereldwijd sterk om zich heen grijpt, te elimineren.
Het enige dat er gebeuren kan, is het tot aanvaardbare proporties terugdringen van dit onmaatschappelijk gedrag dat ook naar mijn mening, krachtig de kop dient te worden ingedrukt.
Roy Raymond de Miranda.
