Enkele dagen terug hebben wij via de pers vernomen dat de Guyanese regering in het Tigri-gebied toestemming gegeven heeft aan een Braziliaans bedrijf om onderzoek te doen naar het voorkomen van delfstoffen. Wij zijn allemaal geschokt om dit nieuws in de kranten te lezen, maar de Surinaamse regering die een goede band heeft met het westelijk buurland Guyana, moet nu opheldering vragen en de Brazilianen moeten onmiddellijk uit dat grondgebied vertrekken.
Bundelen van alle krachten
De regering Bouterse/Ameerali moet alle politieke partijen in Suriname (coalitie, oppositie en buitenparlementaire politieke partijen), alle functionele groepen, de vakbonden, de boerenorganisaties e.a. vragen om een gezamenlijk standpunt in te nemen en de regering van Guyana duidelijk te maken dat zij te ver is gegaan. Met deze zeer gevoelige, nationale kwestie mogen de meningen in Suriname niet verdeeld zijn. Als waarachtige Surinamers moeten wij een standpunt innemen en duidelijk maken dat dit grondgebied dat tussen de Boven Corantijn en de Coeroenirivier ligt, ons (Surinaams) grondgebied is.
Een stukje historie
Als historicus/geograaf zal ik in een nutshell de grenskwestie (het zogenaamd Tigrigebied) voor de Surinaamse lezers in “kleingeld” vertalen. Voor 1651 hadden de Engelsen plantages gesticht in Suriname. In 1667 had Suriname als 178 plantages en de kolonie Suriname was in opmars.
Tijdens de Tweede Engelse oorlog (1665-1667), welke tussen Nederland en Engeland ging, werd Suriname door de Zeeuw Abraham Crijnssen veroverd. Bij de vrede van Breda (1667) werd bepaald dat Nederland Suriname mocht behouden en in ruil daarvoor kwam Nieuw Amsterdam (het huidige New York) aan Engeland.
De begrenzing van Suriname toen (1667)
Bij de vrede van Breda (1667) werd ook bepaald dat de oostgrens van Suriname de Sinamaryrivier werd (ligt in Frans Guyana) en de westgrens werd de Berbicerivier. Na 133 jaar (in 1799/1800) werd de westgrens verschoven van de Berbicerivier naar de linkeroever van de Corantijnrivier, vastgelegd in de notariële akte van 20 januari 1800. De oorsprong van de Corantijnrivier was niet helemaal duidelijk. Men had in die periode geen vliegtuigen of helikopters en geavanceerde instrumenten om de totale westgrens goed af te bakenen en in kaart te brengen.
Op zoek naar de oorsprong, de voortzetting van de Corantijnrivier
In 1843 maakte de Duitser Robert Schomburgk in opdracht van de Britse regering een onderzoekstocht in het binnenland van Guyana. Hij ontdekte de rivier de Coeroeni en veronderstelde dat dit de bovenloop van de Corantijnrivier was. Volgens Schomburgk was de Coeroenirivier de voortzetting van de Corantijnrivier. Sindsdien verscheen op kaarten deze Coeroeni als grensrivier tussen Suriname en Brits Guyana.
Bevindingen van Charles Barrington Brown
In 1871 ontdekte de Engelse geoloog Charles Barrington Brown dat de Corantijnrivier ten zuiden van de Frederik Willem IV-vallen, voortkomt uit twee bronrivieren: de Coeroeni en een andere rivier die breder, dieper, langer en een groter waterdebiet bleek te hebben dan de Coeroeni. Die rivier werd op Engelse kaarten New River genoemd. Deze naam werd overgenomen door Nederlandse kaartmakers. In 1899 nam de Britse regering officieel het standpunt in dat de Coeroeni de grens was. Op Nederlands protest werd niet gereageerd. Onomwonden verklaarde Charles Barrington Brown in 1871 dat niet de Coeroeni, maar de New River de voortzetting van de Corantijnrivier was. Deze geografische realiteit werd bevestigd door de expeditie naar het Wilhelminagebergte in 1926 onder leiding van prof.G. Stahel en anderen.
Bevindingen van professor G.Stahel
De stroomsterkte (het debiet) van de New River is gemiddeld 277 ton per seconde, die van de Coeroeni 153 ton. Onder het debiet verstaan wij in het algemeen de hoeveelheid water (in liters of m3) die per seconde een bepaalde doorsnede van de rivier passeert. De Coeroenirivier is volgens prof. Stahel een zijrivier, de New River echter is de hoofdrivier. Op basis van deze bevindingen gaf het ministerie van Koloniën in 1930 een kaart van Suriname uit, waarop de New River als grens was aangegeven. In 1965 kreeg deze rivier van de Surinaamse regering officieel de naam Boven Corantijn.
Conclusie
Volgens deze twee geleerden te weten: Charles Barrington Brown (1871) en professor Gerold Stahel (1926) is de voortzetting van de Corantijnrivier niet de Coeroeni, maar de Boven Corantijnrivier. Voor alle Surinamers moet het duidelijk zijn dat het Tigri-gebied het Surinaamse grondgebied is en niet van ons westelijk buurland Guyana.
Als ik naar wereldnieuws (CNN) kijk, let ik als geograaf extra op hoe de grenzen van Suriname op wereldkaarten zijn aangegeven. Op de wereldkaart zien wij duidelijk dat de grens tussen Suriname en Guyana de Coeroeni en de Corantijnrivier zijn aangegeven. Dit is niet correct. Wij moeten internationaal onze stem laten horen. In deze moet het Ministerie van Buitenlandse Zaken het voortouw nemen en wij moeten hen in deze case volledig ondersteunen.
Volgens de Grote Bosatlas van Wolters-Noordhof ( 49e druk 1981, op bladzijde 121) zijn de westelijke grensrivieren Corantijn en Boven Corantijn op de kaart van Suriname correct weergegeven. De regering van Suriname moet een krachtig standpunt innemen en van de Guyanese regering onmiddellijk eisen dat alle vreemdelingen uit het Tigrigebied verwijderd worden.
Hardeo Ramadhin
