Ik stel vast dat er een dualistische houding wordt geëtaleerd over nationale en internationale grensgeschillen. Recentelijk heeft Suriname in Caricom-verband de verklaring waarin onder andere de claim van Argentinië op de Falklandeilanden of de Malvinas ondersteund wordt, mede ondertekend. Dit betekent dat Suriname erkent en bevestigt dat de Malvinas aan Argentinië toebehoren. En dit vanwege historische alsook geografische redenen. De oproep van de Caricom-leiders, waaronder de Surinaamse President, om middels dialoog tot oplossing van het Malvinas-vraagstuk te geraken, heeft een diplomatiek karakter. Maar het betekent eveneens een verzwakking van de bevestiging/ondersteuning die de Caricom-leiders met hun verklaring verbinden aan de claim van Argentinië op de Malvinas. Politiektechnisch bekeken mag voor wat mij betreft deze verklaring in de prullenbak geplaatst worden, omdat partners met verstrengelde politiek-economische belangen ervoor gezorgd hebben dat de verzwakkende passage waaraan ik gerefereerd heb, in de slotverklaring is opgenomen. Ik constateer dus een contradictie in de bedoelde verklaring. De Argentijnen maar ook de Engelsen begrijpen volstrekt dat er  duidelijk dualisme in de  inhoud van de voornoemde verklaring aanwezig is. Het signaal zou mijns inziens ontbloot zijn van tweeslachtigheid als volstaan was met ondersteuning/bevestiging van de claim van Argentinië op de eilanden.
Maar ik zou het hebben over het duaal karakter dat ik constateer in onze nationale grenspolitiek. Suriname claimt op basis van historische, geografische als hydrografische feiten dat het Tigri-gebied tot het onvervreemdbaar bezit van onze republiek behoort. Guyana ontkent deze claim op basis van voor ons oneigenlijke en invalide argumenten die mijns inziens gecategoriseerd kunnen worden onder de noemer geschiedvervalsing. Op de koop toe vernedert Guyana onze politie op demonstratieve manier te op het Surinaamse grondgebied Tigri in 1969. De Regering Pengel die het  nationalisme als basis invalshoek hanteerde van waaruit hij het land wilde opbouwen heeft niet de nodige ondersteuning gehad van het moederland. Pengel heeft dan ook bij weigering van de Kolonisator Nederland, om het koloniaal leger, bekend onder de naam Troepenmacht In Suriname (Tris) in te zetten tegen Guyana, de eigen Defensie Politie (Defpol) ingesteld en gedirigeerd naar Tigri. De afloop is bekend.  Deze vijandige daad van de Guyanezen heeft niet  geleid tot een dusdanige  polarisatie tussen de twee volkeren, waarbij er sprake is geweest van een oorlogsituatie. De beide regeringen hebben altijd een bilaterale relatie onderhouden. Zelf heeft de regering Arron kunnen bewerkstelligen dat er duizenden arbeidskrachten uit Guyana gehaald werden naar Suriname voor arbeid in de middelgrote en grote landbouw. Ook bij de uitvoering van het West-Suriname plan vanaf 1975, zijn honderden Guyanezen naar Suriname gehaald. Hiermee geef ik aan dat ondanks de agressie van Guyana de Surinaamse regering de bilaterale en volkenrechtelijke relatie met Guyana niet heeft stopgezet. Ik moet gelijk ook aangeven dat Suriname door deze houding nimmer de onbetwiste claim op Tigri heeft losgelaten.
In onze contemporaine grensgeschiedenis is bekend de claim van Guyana op delen van onze internationale territoriale wateren. Guyana voelde zich genoodzaakt nadat President Jules Wijdenbosch het boorplatform van CGX had  laten verwijderen uit naar wij aannamen onze territoriale zone, om arbitrage in te roepen van het Itlos. De perikelen rond deze rechtsgang bij dit tribunaal en de daaruit voortvloeiende politieke agitatie en discussies in DNA en daarbuiten zijn ons nog vers in het geheugen. Suriname verliest daarbij niet de volledige claim op dat deel van de territoriale wateren. Guyana heeft meer dan 50% van dat gebied toegewezen gekregen en Suriname ietsje minder dan 40%. Het door President Wijdenbosch verwijderde boorplatform is thans weer naar het zogenoemde Horse Shoe-gebied gedirigeerd door de Guyanezen om de exploratie naar aardolie op te pakken. President Venetiaan heeft tijdens de debatten in het parlement de ‘gewraakte’ uitspraak gedaan dat erop neer kwam dat Surinamers zich niet hebzuchtig moesten opstellen voor wat de olievoorraden betreft die vermoedelijk in grote mate aanwezig is in het Guyana bekken dat loopt van Oost naar West voor de kust van Frans-Guyana, Suriname en Guyana. Daarbij  heeft President Venetiaan geïndiceerd dat er mogelijkheden bestaan voor gezamenlijke Exploratie maar meer nog de Exploitatie van de olie door beide landen. Daarnaast is ook  met een passer op deskundige manier aangetoond dat de arbitrage uitslag van ITLOS niet verkeerd is geweest aangaande de grens in zee. Wel is aangetoond dat de Boven-Corantijn als de grensrivier gezien moet worden en niet de Coeroeni zoals de Guyanezen beweren. Dit betekent dat Tigri tot het onvervreemdbaar bezit van Suriname behoort.
Samenwerking altijd mogelijk
Dat er altijd samengewerkt is met Guyana, zij het op het vlak van leveren van arbeidskrachten of de decennialang bestaande bilaterale relatie, is duidelijk. Waar het om gaat is dat Guyana eerst dient te erkennen of zich dient te houden aan het verdrag van Chaguaramas en  alvast het Tigri-gebied demilitariseert. Pas dan kan er mijns inziens van een gezamenlijk exploreren naar  en exploiteren van het ontwikkelingspotentieel in het Tigri-gebied sprake zijn. Ik kan met alle zekerheid stellen dat ik de mening van 99% van de Surinamers vertolk. No doubt about that. Het grensdispuut over de zeegrens divergeert in alle opzicht van de landgrens. Slaat u maar zelf de historische bronnen op na en ga maar na wat de metingresultaten zijn voor wat betreft de stroomkracht van de Boven-Corantijn en de Coeroenirivier. Ik kan op basis van de kristalheldere feiten niet begrijpen waarom Suriname anno 2012 meent te moeten voorstellen om de Tigri-kwestie minder aandacht te geven. Dit, terwijl wij ook weten dat de in Oxford opgeleide diplomaten van Guyana de Angelsaksische strategie op ons toepassen. “Hit them and treat them also but protect your interest”. Terwijl de Guyanezen met leuzen propageren dat both countries, Suriname en Guyana ex-kolonies zijn en zich niet moeten laten ophouden in hun ontwikkeling door excessen van het kolonialisme, verrichten zij op grote schaal beheersdaden op Tigri. En gelooft u mij. Men zal Suriname nimmer de mogelijkheid bieden om in die driehoek (Tigri-gebied) enige commerciële activiteit te ondernemen. Dezelfde provocerende Angelsaksische strategie past men al een hele poos toe op de Corantijnrivier. Vaker zijn schepen van Guyana de Corantijn binnen gevaren zonder enige melding vooraf. Dit is schending van onze territoriale integriteit. Als wij dit broederland niet op
nette manier doen verstaan dat wij in de gaten hebben welke policy zij toepassen bij de westgrens, zal op den duur ook de Corantijnrivier als betwist territoir door hun worden aangemerkt. Suriname moet een consequente grenspolitiek uitstippelen en dienovereenkomstig handelen. Deze grenspolitiek moet partijpolitiek overstijgend zijn. Belangrijk is dat de eigen waardigheid herkenbaar moet zijn in welke samenwerkingsverband dan ook. Want dan pas kan er sprake zijn van gelijkwaardige  partnership. Samenwerking, ja, maar dan vanuit de vaststelling zijdens Guyana dat Tigri Suriname toebehoort.
Bert Eersteling
