De Nederlandse schrijver Joost Zwagerman bracht jaren geleden het boek De Buitenvrouw uit. De titel deed gelijk aan Suriname denken ondanks dat het boek zich niet hier afspeelt. Het begrip ‘buitenvrouw’ wordt over het algemeen als iets typisch Surinaams gezien. Overspel van mannen lijkt ook wel algemeen geaccepteerd door vrouwen die meestal hun schouder ophalen en zeggen ‘ja, het zijn maar mannen, hun vlees is zwak’. Zou het kunnen dat zo een algemeen aanvaarde levenswijze van meerdere vrouwen en zelfs meerdere gezinnen een voortvloeisel is uit de periode waarin slavernij in al haar vormen de levensstijl en cultuur in ons land was? Doen we onbewust dingen die in ons genetische geheugen zijn vastgezet?
Pijn
Maar hebben deze mannen niet het verdriet gezien in de ogen van hun moeders? Stonden zij niet stil bij hun eigen pijn toen het gezin verscheurd werd en zij verder opgroeiden zonder vader? Was dat geen reden genoeg om te zeggen ‘ ik doe het anders!’ ? Want er is pijn en desondanks word het losbandige systeem van meerdere vrouwen of partners in stand gehouden. Niet alleen door de mannen maar ook door de vrouwen die zich ervoor lenen. Volgens eigen zeggen is het de wens een stabiele monogame relatie op te bouwen die maakt dat deze vrouwen het steeds weer blijven proberen. Maar hoe vaak zullen zij zich aan diezelfde steen blijven stoten?
Stabiliteit
Een kind dient op te groeien in een stabiel gezin waarbij het opgevoed word door twee volwassenen, zolang ze elkaar maar trouw zijn en de focus hebben op het kind. Het is de taak van beide ouders zorg te dragen voor die stabiele leefomgeving. Een ‘wakamang’ als vader is geen stabiele factor. Een moeder die steeds weer valt voor de charmes van deze ‘wakamangs’ is dat ook niet. De meeste stellen gaan uit elkaar vanwege overspel of huiselijk geweld. En meestal niet na de eerste keer dat er een incident heeft plaatsgevonden. Dit wil zeggen dat eventuele kinderen in zo een huishouden blootgesteld worden aan allerlei spanningen en situaties die invloed hebben op hun verdere ontwikkeling.
Onzekerheid
Tot niet zo lang geleden werden we niet gezien als mens, we waren slaaf en eigenlijk gewoon vee, werkpaarden. We mochten geen schoenen dragen maar bijvoorbeeld ook niet trouwen of ons binden aan een partner. Het was natuurlijk beter voor een slaveneigenaar als zijn mannelijke slaven zoveel mogelijk slavinnen zwanger maakten. Al die kinderen die geboren werden, waren slaven waar niet betaald voor hoefde te worden en in principe geld opleverden als ze te werk werden gesteld of werden doorverkocht. Leven onze mannen onbewust nog steeds met die erin gebrande opdracht van zich te vermenigvuldigen? Het binden aan een partner werd daarnaast ook niet gedaan, omdat het nooit zeker was of men wel de kans had samen een bestaan op te bouwen aangezien de slaven waren overgeleverd aan de grillen van hun eigenaren en van de een op de andere dag gedood, verminkt of doorverkocht konden worden. Leven wij onbewust nog steeds met die onzekere gevoelens? Ander probleem was ook dat slavinnen eigendom waren van hun meester en ongeacht of zij een vaste partner hadden of niet, konden worden opgeroepen naar het ‘grote huis’ te gaan om de meester te plezieren. Als slaaf had men daar niks tegen in te brengen. Voelen wij nog steeds de verplichting toe te geven aan de wensen van hen die welgestelder zijn? Zijn het die gebeurtenissen die de basis zijn geweest voor bepaalde patronen in de toekomst, ons heden.
Voorbeeld
Na eeuwenlang voorbeelden van deze levensstijl, van het zien hoe rijke mannen meerdere gezinnen eropna hielden en het beeld uitdroegen dat men status had als men zich dat kon veroorloven. Na eeuwenlang toezien hoe vrouwen zich ‘ gelukkig’ voelden als tweede viool in het leven van een welgestelde man van wie zij waarschijnlijk echt hielden maar door de omstandigheden van die tijd niet echt mee konden zijn. Na al die tijd hebben we dat ons eigen gemaakt en functioneren we nog steeds op die modus alsof we een vliegtuig zijn dat door een automatische piloot bestuurd word. Het is een vorm van mentale slavernij waarvan we zeggen dat we ertegen zijn en het snappen als we naar Bob Marleys Redemption Song luisteren terwijl we vrolijk van het ene bed naar het andere huppelen.
Hoeksteen van de samenleving
We dienen echt deze mentale ketenen te verbreken. Pas dan zullen we echt in staat zijn een gezond gezin en dus een stabiele toekomst op te bouwen als mens en als land. Het is niet voor niets dat men altijd zegt: het gezin is de hoeksteen van de samenleving. Laten we daarbij benadrukken dat dit gezin anno 2013 een breed begrip is. Een alleenstaande moeder kan een hele stabiele factor zijn en kinderen opvoeden die een goede bijdrage leveren aan de maatschappij. Het is inmiddels ook bekend dat homoseksuele koppels(man-man of vrouw-vrouw) die een bewuste keuze maken voor elkaar en een kind hetzelfde kunnen doen. Losbandig leven en overspel zorgen voor ontwrichting en zo valt de hoeksteen van de samenleving weg. Willen wij dat?
