‘Ja, ik heb wel prijzen vermeld, maar ik hou niet van grote pamfletten. Ik als kunstenaar vind het werk zelf belangrijk en de boodschap die erbij hoort.’ Hij lijkt daar alleen in te staan. Het plaatsen van een groot, opvallend prijskaartje bij een kunstwerk is namelijk ook een statement op zichzelf, het zegt wat over de kunstenaar. Als een van de weinigen was Nahar ook aanwezig op die bewuste beurs om zijn boodschap kracht bij te zetten.
Zijn andere taken als kunstenaar, de opvoedende en onderwijzende, neemt hij erg serieus. Het is hem ook geleerd tijdens zijn opleiding in Jamaica. Ook in Suriname merkte hij dat hij anders keek naar de kunst zoals hem dat onderwezen werd in Suriname. ‘Het ging mij niet om die mooie bloem, niet dat huisje of die boom.’ Hij kijkt meer naar dat wat anderen laten liggen, wat andere mensen als afval zien soms. ‘De kunst heeft in Suriname een opmars gemaakt, het wordt al veel beter!’
Nahar zegt gedreven te zijn door een speciale kracht. Maar wat die kracht is, valt moeilijk uit te leggen. ‘Ik kan het niet uitleggen, het kan skinfiri zijn, of een yeye of iets spiritueels. Van dat alles zal er wel wat in zitten. Er is wel een kracht die ervoor zorgt dat dingen gebeuren.’ Pratend over die kracht gaat hij zelfs terug naar zijn godsdienstige jeugd, zich afvragend of de bijbel wel het juiste is. Hij gelooft nog steeds, maar op een andere manier.
‘Kijk, de tien geboden zijn heel duidelijk. Gij zult niet moorden, gij zult niet stelen, ga zo maar door. We zijn zogenaamd gelovig. Maar als je die tien geboden naast onze samenleving legt…. dan snap je misschien waarom ik anders geloof. De Surinaamse maatschappij is surrealistisch. Iemand die een brood steelt omdat hij honger heeft, zal moeten worden beoordeeld door een ander die misschien een moord heeft gepleegd. Als die man vlucht en gaat schuilen in een manjaboom dan wordt die hele manjaboom omver gekapt. Ik heb pas een zoon. Ik vraag mij echt af hoe ik hem moet gaan uitleggen in welke maatschappij wij leven? Soms lijkt het wel Sodom en Gomorra en iedereen praat maar over die erfenis van de slavernij. Je kunt niet alles daarop gooien. We hebben ook 1982 meegemaakt. Daar hebben we ook een erfenis van. Praten we daar nu niet over, omdat we een ministerpost hebben gekregen? Maar wat dan met dat meisje van onze leeftijd, die niet vrij kan rondlopen hier? Die nog steeds haar vader moet missen…’
Die tien geboden en de normen en waarden van zijn ouders zijn de bril waardoor hij ook kijkt naar de Surinaamse samenleving. De populariteit van bijvoorbeeld de I Love Su kleding wekt bij hem vraagtekens af. ‘Iedereen draagt ze en schreeuwt dat ze van Su houden maar als ze hier rondlopen, smijten ze hun lege plastic flesje zo op de grond, terwijl er 1 meter verder een ton staat.’
Tijdens zijn expositie stond er een installatie bestaande uit een kooi met daarin een luispreker, ‘de gekooide stem’. ‘Journalisten stellen mij niet zo vaak onderzoeksvragen, jij bent de eerste. De vraag is of het daadwerkelijk zo in de krant verschijnt. De gekooide stem dekt precies de lading van hetgeen ik wilde zeggen met dat werk. Ik zou wel willen weten wat je collega’s zouden doen. Het is niet zo dat mensen alles durven te schrijven in de krant. Ze zijn bang. Zodra de broodwinning in gevaar komt, durven mensen niet zo goed. Mensen kiezen er soms ook voor niets te zeggen uit financiële overwegingen. Onze maatschappij is materialistisch. Heb je die auto dan komen ze wel. Als je een gigantisch huis hebt maar je rijdt op een fietsje, dan zal je merken hoe groot die tjoerie is als je een meisje gaat schijnen.’
Als hij een woord moest kiezen om het onderwerp ‘I love Su’ te omschrijven, zou het ‘integriteit’ zijn. ‘Met een groot vraagteken erachter. Want dat is wat ik mis in alle lagen van onze samenleving.’
