En nu is het genoeg! Bijna ieder weekend kan je je klok erop gelijk zetten dat journalisten het eenzijdig verhaal van de artsen van Diakonessenhuis’ vertolken naar het volk. Laatst heeft men ook een collega-arts zover gekregen een heuse documentaire van ‘hun leed’ te produceren. Geregeld krijg ik de vraag: “wat gebeurt er daar bij jullie in Diako”? Waarop ik steevast antwoord: “Wij werken iedere dag in Diako”. “Ja, maar met jullie artsen”?: “ Onze artsen, verdienen gewoon door, (met behulp van personeel van Diako, die door onze directie wordt betaald), omdat ze poliklinisch gewoon mensen behandelen.” “We hebben weinig patiënten, maar dat bepalen de artsen.” Dat is niet de schuld van de directie (lees algemeen directeur).
Wel….. what about ons verhaal dan? Wij, het personeel? Wij, die wel goede dingen zien gebeuren in ons Diakonessenhuis, vanwege een algemeen directeur, die naar onze mening wel visie heeft. Vanaf zijn aantreden is er zoveel ontwikkeling in ons ‘Huis’, dat wij het nauwelijks meer kunnen bijhouden. Niet alleen bouwkundige projecten, maar ook salarissen en secundaire voorzieningen zijn verbeterd. Wij die het echte werk doen in ons ‘Huis’, wij, de uitvoerende macht. Onze omgeving is mooier, prettiger en veiliger geworden om te arbeiden.
Het zal mij niet verwonderen als ik na het schrijven van dit stuk meteen vijand no. 2 wordt, naast Rakesh Gangaram Panday, wel te verstaan. Maar het kan me niet schelen, omdat het moet ophouden! Onrechtvaardigheid aanzien/aanhoren is nu juist niet mijn sterke kant.
Iedere keer het gemekker dat men geen geldwolf is of de nieuwste opmerking: dat men ‘tot op het bot beledigd is’, maar niet aan tafel wil komen hoewel de directeur daartoe ontelbare keren heeft uitgenodigd. Het is overduidelijk dat dit hele gedoe gewoon een persoonlijk conflict aan het worden is.
Ja, hij is heel kritisch soms, onze algemeen directeur, als je wat nodig hebt voor je afdeling. Je moet dan goed kunnen onderbouwen waarom je iets nodig hebt, maar ik kan hem geen ongelijk geven. Ieder huishouden werkt ook zo, laat staan een instelling van dit formaat, waar ruim 600 medewerkers maandelijks afhankelijk zijn van hun salaris.
Ik kan me de tijd nog herinneren, voor dhr. Gangaram Panday aantrad, toen het schering en inslag was dat wij in plaats van een salarisstrook een memo ontvingen aan het eind van de maand, met de mededeling dat wij ‘misschien’ ‘1 week na den laatste’, ons salaris zouden ontvangen. Banken keken ons weg. Sommigen schaamden zich om in Diako te werken. Het ziekenhuis verpauperde. Vanaf het aantreden van Rakesh Gangaram Panday, nu al langer dan 5 jaar, kan je je klok erop gelijk zetten dat je salaris voor eind van de maand gestort is op je rekening. Banken hebben weer vertrouwen. Er zijn trainingen beschikbaar op elk niveau, voor iedere medewerker. Processen en protocollen zijn beschreven. Ziekenhuisbreed is er verbouwd, bijgebouwd en apparatuur is vernieuwd, vervangen. Ik heb 3 directies zien gaan en komen in dit ‘Huis’, en geen veranderingen, geen ontwikkelingen. Toen hij echter aantrad, kwam er visie in ons ‘Huis’!
Zaken die nooit eerder gebeurden, werden ingevoerd. Jaarplannen moesten gepresenteerd worden door de verschillende clusters, budgetten werden aangelegd voor projecten. Uitgezette projecten werden en worden zelfs nu nog voltooid. Mensen worden opgeleid. Kader wordt aangetrokken. De CAO 2013 is afgesloten, zonder toestanden, zoals je dat bij andere bedrijven/ instellingen ziet. Een dialysecentrum is net gebouwd. Een 2de lifthuis en multifunctioneel centrum staan op programma. Wat zeg ik? Op het program? Neen, het is in reeds in aanbouw. Als je dat geen visie noemt?
Nee, hij is niet volmaakt, onze algemeen directeur. Dat zijn wij geen van allen, ook onze kundige artsen niet. En ik kies geen partij, voor niemand. Maar als onze artsen beginnen te smijten met vuil, of zelf aanhalen dat het de schuld is van de directeur, dat zij nu ontoerekeningsvatbaar zijn, omdat ze ‘emotioneel’ zijn? Dan breekt mijn klomp. Want wij, het personeel, komen, samen met de directie en managers, wel iedere dag om 7:00 uur naar Diako, om onze schouders onder het werk te zetten. En niet Rakesh Gangaram Panday lijdt eronder, nu wij minder verdienen. Wij gaan eronder lijden op gegeven moment. Wij, de ruim 600 medewerkers van ons ‘Huis’.
Maar let wel: waar 2 kijven hebben beiden schuld!
Denk daar eens over na!
Een bezorgde medewerker.
I.B.
