In Suriname zien we steeds vaker mensen opstaan die zichzelf uitroepen tot gettoleider. Ze presenteren zich als de stem van de onderdrukten, als de vertegenwoordigers van vergeten groepen in de samenleving. Maar laten we eerlijk zijn: wie heeft hen verkozen? Wie heeft hen het mandaat gegeven om te spreken namens deze wijken? Er is nooit een verkiezing geweest, en het is dan ook de vraag of ze werkelijk een achterban hebben. Ik kan niet anders dan me afvragen: Wat is de idiootigheid hierachter?
Wat is een getto eigenlijk?
Voordat we deze zelfbenoemde leiders serieus nemen, moeten we eerst goed begrijpen wat een getto eigenlijk is. Een getto is niet zomaar een arme buurt. Het is een wijk waar bewoners te maken hebben met:
• Ernstige sociaal-economische achterstand, zoals hoge werkloosheid en armoede.
• Sociale uitsluiting, waardoor mensen moeilijk kunnen integreren in de bredere samenleving.
• Overbevolking en slechte woonomstandigheden, vaak gepaard met criminaliteit.
Met andere woorden: een getto ontstaat niet zomaar.
Het is het gevolg van jarenlange uitsluiting, discriminatie en gebrek aan kansen.
In Suriname is het twijfelachtig of we überhaupt kunnen spreken van echte getto’s, of dat sommige mensen deze term misbruiken voor hun eigen agenda.
Zelfbenoemde gettoleiders: Vertegenwoordigers of opportunisten?
Deze zogenaamde gettoleiders hebben zichzelf de titel gegeven. Er is nooit een verkiezing geweest waarin de bewoners van deze wijken hun stem hebben kunnen laten horen. Waar halen deze mensen hun mandaat vandaan? Zien ze zichzelf als redders van de armen, of is het gewoon een slimme strategie om populair te worden?
Laten we eerlijk zijn: het is een perfecte marketingstrategie. Door zich te profileren als “gettoleider” kunnen ze snel naamsbekendheid opbouwen en zichzelf presenteren als de stem van de onderdrukten. En wat volgt daarna? Juist, een politieke carrière. Ze kunnen de steun van de “vergeten groepen” claimen, zonder dat ooit duidelijk is geworden of deze steun echt bestaat.
Politieke berekening of oprechte intenties?
Het valt op dat veel van deze zelfbenoemde leiders zich uiteindelijk storten in de politiek. Het lijkt erop dat de titel “gettoleider” vooral een springplank naar politieke macht is. Ze spelen handig in op het idee dat ze de stem zijn van de zwakkeren, terwijl het vooral lijkt te gaan om hun eigen ambitie en macht.
Dit roept de vraag op: Zijn ze echt bezig met het verbeteren van de omstandigheden in deze wijken? Of gebruiken ze de problemen van deze gemeenschappen alleen maar als opstapje voor hun eigen succes?
De rol van de media: Een podium voor populisme?
Wat opvalt, is dat diverse mediahuizen in Suriname gretig een podium bieden aan deze zelfbenoemde gettoleiders. Ze krijgen de kans om hun boodschap te verkondigen en zichzelf te profileren als de stem van de onderdrukten. Maar dit roept belangrijke vragen op:
• Waarom krijgen ze zoveel aandacht? Is het omdat ze controversieel zijn en dus goed voor de kijkcijfers? Of zien de media hen echt als vertegenwoordigers van de gemeenschap?
• Welke verantwoordelijkheid hebben de media? Door deze zelfbenoemde leiders een podium te bieden, geven ze hen indirect legitimiteit, zonder dat ooit is aangetoond dat ze echt steun hebben in de wijk. Hierdoor kan het beeld ontstaan dat ze werkelijk namens de bewoners spreken, terwijl dat helemaal niet zeker is.
Door deze leiders op het podium te hijsen, dragen mediahuizen bij aan de normalisering van populisme en het versterken van stigma’s rond bepaalde buurten. Ondertussen krijgen echte gemeenschapsleiders of bewonersinitiatieven nauwelijks aandacht, waardoor constructieve oplossingen voor problemen uitblijven.
Gevolgen voor de Gemeenschap
Het probleem is dat door deze zelfbenoemde leiders de werkelijke problemen in deze buurten niet worden aangepakt. In plaats van te werken aan structurele oplossingen, wordt er vooral aandacht besteed aan het opbouwen van hun eigen imago. Ondertussen blijven de bewoners zitten met dezelfde problemen: armoede, werkloosheid, en gebrek aan kansen.
Bovendien versterkt het gebruik van de term “getto” alleen maar de stigmatisering van deze buurten. Het maakt het moeilijker voor de bewoners om vooruit te komen, omdat ze gevangen blijven in een negatief beeld.
Stop met blind volgen
Het wordt tijd dat we kritisch durven zijn. Wie vertegenwoordigen deze zelfbenoemde leiders nu werkelijk? En welke oplossingen bieden ze aan, behalve holle woorden en mooie beloftes?
De enige manier om echte verandering te brengen, is door authentieke leiders te steunen die vanuit de gemeenschap zelf opstaan, en die écht werken aan oplossingen voor de problemen die spelen. Geen zelfbenoemde “gettoleiders” die vooral hun eigen naam groot willen maken.
Oproep tot kritisch denken en echte vertegenwoordiging
Suriname heeft sterke leiders nodig die niet uit zijn op macht of populariteit, maar oprecht het leven van hun medeburgers willen verbeteren. Het is tijd om kritisch te kijken naar wie we onze steun geven. Laten we niet meegaan in de hype van zelfbenoemde gettoleiders, maar kiezen voor echte vertegenwoordiging en constructieve oplossingen.
Want uiteindelijk gaat het niet om populariteit of politiek gewin. Het gaat om de toekomst van onze buurten en de kansen voor de mensen die daar wonen. Laten we die verantwoordelijkheid serieus nemen.
Aniel Koendjbiharie
