Na de moord op Muammar Gaddafi op 20 oktober 2011 had Libië naar verluidt nationale reserves ter waarde van $ 150 miljard en had het geen geregistreerde schulden.
In 2014, slechts drie jaar later, was de staatsschuld van Libië echter gestegen tot ongeveer $ 46,37 miljard en was de kwaliteit van het leven in het land aanzienlijk verslechterd. Deze daling leidde tot voortdurende debatten, waarbij veel critici beweerden dat Gaddafi’s visie van een schuldenvrij Afrika hem tot een doelwit van westerse mogendheden maakte.
Dr. James Thring, oprichter van het Ministerie van Vrede, een initiatief gericht op het verenigen van vredesbewegingen en het aanpakken van oorlogsbepleiting, onrecht en lijden, sprak over de rol van het Westen in de ondergang van Gaddafi. Hij betoogde dat initiatieven die de dominantie van de dollar uitdagen vaak op heimelijke tegenstand stuiten, en zei: “Het is een van die dingen die je bijna in het geheim moet plannen, want zodra je zegt dat je van de dollar naar iets anders gaat overstappen, word je aangevallen.” Thring erkende Gaddafi’s tekortkomingen op het gebied van democratie, maar hield vol dat Libische burgers onder zijn bewind een van de hoogste levensstandaarden genoten.
Kolonel Muammar Gaddafi blijft een polariserende figuur in de geschiedenis. Hoewel hij werd bekritiseerd om zijn leiderschapsstijl, bleef hij vastberaden in het beschermen van Afrika tegen westerse invloed. Hij was met name kritisch op leningen en buitenlandse hulp, waarvan hij geloofde dat ze dienden als instrumenten voor westerse mogendheden om Afrikaanse economieën voor hun eigen gewin uit te buiten.
Gedurende zijn 40-jarige bewind werd Gaddafi het onderwerp van zowel spot als tegenstand in het Westen. De Amerikaanse president Ronald Reagan noemde hem beroemd een “dolle hond”. Zijn extravagante persoonlijkheid, gekenmerkt door zijn flamboyante kleding, grootse retoriek en zelfbenoemde titel van “Broeder Leider”, overschaduwde vaak zijn politieke agenda. Toch zagen westerse leiders hem consequent als een bedreiging die geëlimineerd moest worden.
Gaddafi’s zeldzame internationale reizen onderstreepten zijn excentriciteit nog meer. Hij stond bekend om het reizen met een blonde Oekraïense verpleegster, waarbij hij erop stond om in zijn traditionele Bedoeïenentent te verblijven en werd bewaakt door zijn iconische team van vrouwelijke lijfwachten.
