Dit verhaal is speciaal bedoeld voor degenen die zichzelf presenteren als “alternatief” en echte nationalisten. Ik deel mijn ervaringen om een spiegel voor te houden en vragen te stellen over wat het werkelijk betekent om liefde voor land en volk te hebben.
Toen de huidige regering het stokje overnam, verklaarde minister van Binnenlandse Zaken, Bronto Somohardjo, dat mensen die door de vorige regering in dienst waren genomen, niet zouden worden uitbetaald. Dit leidde tot felle reacties, waaronder die van mij. Onder druk van de kritiek gaf de minister aan dat deze mensen wel zouden worden betaald, maar dat ze zouden worden ingezet bij diverse organisaties.
Als voorzitter heb ik om personeel gevraagd, en dat kregen we. We voerden gesprekken met de mensen die via Binnenlandse Zaken bij ons werden geplaatst en stelden hen enkele vragen:
1. Hoelang bent u al in dienst van de overheid?
De meeste mensen waren al twee jaar in dienst.
2. Waar heeft u in die twee jaar gewerkt?
Bijna iedereen gaf aan dat ze thuis hadden gezeten. Deze mensen waren in dienst genomen, maar hadden nooit daadwerkelijk gewerkt. Sommigen hadden nog nooit een kantoor van binnen gezien, laat staan een presentielijst getekend. Toch ontvingen ze elke maand hun salaris, inclusief verhogingen.
3. Had u gesolliciteerd?
Een deel van hen had nooit gesolliciteerd. Ze waren simpelweg “geregeld”. Met andere woorden, mensen werden aangenomen zonder dat er een echte behoefte of functie voor hen was.
4. Wat is uw salaris?
Toen ik de bedragen hoorde, viel ik bijna van mijn stoel. Deze mensen verdienden meer dan onze secretaris, die al 18 jaar voor de klas staat.
Na de gesprekken organiseerde ik een training om deze mensen te begeleiden en hun vaardigheden te verbeteren. Wegens omstandigheden kon ik zelf niet aanwezig zijn bij de training, maar direct erna belde de trainer me op. Haar eerste vraag was: “Aniel, waar heb je deze mensen vandaan gehaald?” Toen ik vroeg waarom, vertelde ze me dat de meeste deelnemers niet eens wisten waar ze een USB-stick moesten plaatsen in een computer. Ze had uiteindelijk bijna alles zelf moeten doen.
Ik schaamde me diep. Later hoorde ik van andere organisaties soortgelijke verhalen. Een collega zei letterlijk: “Aniel, troost je. Ik heb ze ook gehad en de hele troep teruggestuurd naar het ministerie. Ze waren totaal onbruikbaar.”
Een bittere waarheid
Ik vertel dit omdat politici van de vorige regering regelmatig de media opzoeken om zichzelf te presenteren als “alternatief” en als ware nationalisten met liefde voor land en volk. Maar zijn ze echt wie ze beweren te zijn?
Een echte nationalist zou alles doen om zijn land en volk vooruit te helpen, niet om het te vernietigen. Hoe kun je honderden of zelfs duizenden mensen lukraak in overheidsdienst aannemen, terwijl je weet dat het overheidsapparaat al overbelast is en deze mensen geen toegevoegde waarde hebben? Waarom vroeg de toenmalige vicepresident niet of al die aanstellingen nodig waren? Hij is toch degene die de benoemingen ondertekende.
Vandaag zien we dezelfde mensen naar voren stappen als “redders” en “alternatief”. Maar laten we eerlijk zijn: als je kritiek op anderen hebt, begin dan eerst met het schoonmaken van je eigen huis.
Een oproep aan het volk
Laat politici je niet misleiden met mooie praatjes en romantische verhalen over hoe ze het beste met jou en het land voor hebben. Wees kritisch en eerlijk tegenover jezelf. Stel vragen, eis verantwoording en hou meer van jezelf dan van politici die beweren van jou te houden.
Een land kan alleen vooruitgaan als zijn volk bewust en kritisch durft te zijn. Laat je stem horen, wees waakzaam en kies voor echte verandering, niet voor lege beloften.
Aangezien wij meesters zijn in het verleggen van het accent, wil ik direct benadrukken dat het hier niet gaat over of ik het de mensen wel of niet gun dat ze in dienst zijn genomen. Het gaat om de vorige beleidsmakers die luidkeels verkondigen dat zij de echte nationalisten en het enige alternatief zijn, terwijl hun daden een totaal ander verhaal vertellen.
Aniel Koendjbiharie
