Europa gaat gebukt onder een groot vluchtelingenprobleem. Mensen vluchten omdat het leven voor hen in het thuisland niet meer te harden is. De redenen waarom mensen hun land ontvluchten zijn legio, bijvoorbeeld voor geweld, oorlog, honger, extreme armoede, ras, godsdienst, politieke overtuiging of voor de gevolgen van klimaatverandering.
Ook in Suriname begint dit probleem wortel te schieten. Vele Surinamers verlaten hun thuisland. Deze Surinamers zijn echter geen vluchtelingen maar economische migranten. Een economische migrant is een persoon die migreert om te profiteren van de betere economische mogelijkheden in het ontvangende land. Migratie omvat emigratie en immigratie. Dus zowel het verhuizen uit het eigen land als het vestigen in het nieuwe land. Surinamers uit verschillende beroepen trekken weg maar vooral de verpleging en het onderwijs roeren zich flink. De redenen voor vertrek die worden opgegeven zijn steeds hetzelfde, namelijk, de salarissen zijn hier te laag, ze willen beter onderwijs voor hun kinderen en een beter pensioen op hun oude dag.
Iedereen weet dat ons land failliet was, alle instituten waren kapot gemaakt. Het land weer opbouwen kost tijd en geld, vraagt om geduld en offers brengen en juist dit laatste ontbrak en ontbreekt bij vele Surinamers. Velen hebben zelfs geen flauw benul van wat failliet zijn betekent en daar is Santokhi debet aan. Hij heeft de mensen niet de kans gegeven om aan de lijve te ondervinden wat leven zonder inkomen is. Hij heeft ervoor gezorgd dat ze niet zonder een maandinkomen kwamen te zitten. Dat was goed bedoeld, maar met die daad heeft hij bewerkstelligd dat de mensen niet de realiteit zagen. Daarom zijn er nog steeds mensen die totaal niet beseffen hoe diep het land gezonken was. Er zijn nog steeds mensen die niet weten wat echte honger en echte armoede is. Het is niet dat de mensen niet kunnen lezen of denken, het probleem is dat de mensen niet weten wat denken is.
Heropbouwen van een failliet land gaat langzaam, maar de mensen willen het herstel liever vandaag dan morgen. Daarom trekken velen, die het zich kunnen permitteren, weg naar een land waar ze hopen beter te verdienen. Deels is dit begrijpelijk omdat deze mensen de situatie bekijken vanuit eigenbelang. De andere kant van de medaille is echter dat het land niet tot ontwikkeling komt als de mensen wegtrekken. Deze zelfde situatie hadden we na de onafhankelijkheid. De mensen die zijn vertrokken, zijn na hun studie niet teruggekomen om hun land met hun deskundigheid te helpen opbouwen. Ze zijn in het gastland gebleven, hebben daar gewerkt, een goed salaris geïncasseerd en zich op hun oude dag verzekerd van een goed pensioen. Na hun pensionering kwamen ze terug, niet om te helpen opbouwen, maar om van hun oude dag in het thuisland te genieten. Allemaal begrijpelijk maar ook toen waren de gevolgen dat Suriname geen of weinig deskundige mensen had om in te zetten.
Nu gebeurt weer hetzelfde. Mensen hebben niet het geduld en ook geen zin om offers te brengen. Ze trekken weg om het financieel beter te hebben. En zij die hier blijven, organiseren de ene staking na de andere. Beide handelingen stagneren de ontwikkeling van het land. Men doet gedachteloos Nederland na. In Nederland is er de ene staking na de andere en men eist salarisverhoging en krijgt die altijd ook na veel gesteggel. Wat men echter vergeet, is dat het geld ergens vandaan moet komen. Het geld komt er ook door de belastingen te verhogen en fors te bezuinigen. Nederland kan zich deze aanpak permitteren, maar Suriname niet. Men probeert hier ook met stakingen salarisverhoging af te dwingen. Wat men echter niet ziet is dat Suriname het geld nergens vandaan kan halen en vooral niet van de belastingen. Daar is het land nog niet welvarend genoeg voor. Jammer genoeg proberen juist de rijke lui, waar men wel wat belastinggeld vandaan kan halen, met allerlei trucs hun belastingplicht te ontduiken.
Dus de kwade wortels die de ontwikkeling van Suriname tegenhouden zijn corruptie, geldgebrek en migratie. Als men dus een oplossing wilt voor dit migratieprobleem, zal de corruptie hard aangepakt moeten worden, zodat het geld van onze inkomstenbronnen niet meer verdwijnt in individuele zakken, maar wordt ingezet voor de ontwikkeling van ons land. Als mensen beter verdienen zullen ze niet meer vertrekken.
Natuurlijk zijn er vele voorstellen om dit probleem op te lossen. De salarissen moeten omhoog, het onderwijs moet beter, vooral de scholing op Natin moet intenser om kinderen klaar te stomen voor Staatsolie, kortom we moeten proberen om deskundigheid in eigen land te creëren. Ook dit vraagt om een forse financiële injectie maar het geld hiervoor is er nog niet.
Weer komen de begrippen geduld, begrip en offers brengen om de hoek kijken. Iedereen is jammer genoeg gefocust op een beter leven voor zichzelf en niet op een betere toekomst voor de volgende generatie. Velen hopen en bidden dat niet alleen de migratie zal stoppen, maar dat ook deskundige Nederlanders en Surinaamse Nederlanders ondanks de lage salarissen, bereid zullen zijn om zich in te zetten voor Suriname.
Dit land opbouwen, vraagt niet alleen om deskundigheid, maar vooral om geduld. Geduld is niet alleen afwachten maar de intentie hebben om tijdens het wachten de juiste houding te laten zien, namelijk hard werken en zelfredzaam zijn.
“Trees that are slow to grow, bear the best fruit”
Josta Vaseur
