Door : John Mac Ghlionn
Trump schaart zich achter degenen die eindeloze oorlogen zien als een kenmerk, niet als een fout.
Donald Trumps mantra ‘America First’ zou een game-changer moeten zijn: een belofte om Amerikaanse levens, middelen en prioriteiten boven alles te stellen. Maar zoals zijn laatste benoemingen laten zien, was het niets meer dan een schaamteloze leugen.
Marco Rubio, Mike Huckabee en Tulsi Gabbard, allemaal luidruchtige voorstanders van Israël, zijn nu belangrijke figuren die de richting van zijn regering bepalen. Zoals TRT World onlangs opmerkte, omvatten Trumps kabinetsselecties zionistische hardliners, zelfbenoemde kruisvaarders en schaamteloze terreurverdedigers.
In het Midden-Oosten is het niet ‘America First’. Het is ‘Israel First’.
Huckabee belichaamt dit ideologische standpunt. De voormalige gouverneur, die binnenkort de Amerikaanse ambassadeur in Israël wordt, pleit openlijk voor een “één-statenoplossing”, terwijl hij de term “Palestijnen” verwerpt en hun identiteit volledig negeert.
Deze opmerkingen staan niet op zichzelf: ze weerspiegelen een mentaliteit die de belangen van Israël boven alles stelt, en zinvolle diplomatie en elke schijn van evenwicht opzijzet. Rubio, met zijn goed gedocumenteerde havikachtigheid, en Gabbard, die een ommezwaai heeft gemaakt ten opzichte van haar ooit anti-interventionistische standpunt, onderstrepen deze verontrustende trend alleen maar. Verre van zijn belofte na te komen om de “oorlogsmachine” te ontmantelen, versterkt Trump deze juist, en schaart hij zich achter degenen die eindeloze conflicten zien als een kenmerk, niet als een fout.
Het verraad voelt persoonlijk omdat de belofte echt aanvoelde. Trump voerde campagne als een verstoorder, iemand die een einde zou maken aan de kostbare buitenlandse verwikkelingen die al tientallen jaren Amerikaanse levens en rijkdommen wegzuigen. In plaats daarvan lijkt zijn regering steeds meer op een herhaling van hetzelfde versleten script. Eindeloze oorlogen, onwrikbare steun voor Israël en een buitenlands beleid dat Amerikanen laat afvragen wie er echt baat bij heeft: dit is de realiteit van “America First”.
De auteur Tom Woods vatte deze grimmige onvermijdelijkheid het beste samen.
“Het maakt niet uit op wie je stemt”, merkte hij op, “je krijgt altijd John McCain.” Met Trumps laatste benoemingen voelt dat ontnuchterende sentiment accurater dan ooit.
De overleden John McCain, een Republikeinse senator en zelfbenoemde patriot, was de ultieme oorlogszuchtige. Hij was een onvermoeibare pleitbezorger van militaire interventies, van Irak tot Afghanistan tot Libië, en steunde vaak beleid dat defensiecontractanten verrijkte terwijl Amerikanen de prijs in bloed en geld moesten betalen. McCain werd een symbool van het bipartizane establishment dat gedijt op voortdurende conflicten, ongeacht de regering.
Het moeras droogleggen of erin zwemmen?
Wat Oekraïne betreft, Trump heeft beloofd de oorlog te beëindigen – een grootse belofte van een man wiens staat van dienst een gewoonte onthult om het ene te zeggen en het andere te doen. Zijn nauwe relatie met Larry Fink, de CEO van BlackRock, werpt een lange schaduw over deze belofte. Fink is niet zomaar een machtsmakelaar; hij runt ’s werelds grootste vermogensbeheerder, houdt toezicht op biljoenen dollars en oefent enorme invloed uit op wereldwijde markten en regeringen.
In veel opzichten is hij de belichaming van het “moeras” dat Trump ooit beloofde droog te leggen. En toch zijn ze zeer nauwe bondgenoten, die perfect synchroon samen zwemmen.
Deze relatie is belangrijk. Heel erg.
Hoe langer Oekraïne in beroering blijft, hoe groter de kans voor BlackRock om enorme winsten te behalen. Het bedrijf heeft lucratieve contracten veiliggesteld om Oekraïne te helpen “herbouwen”, een proces dat afhangt van het voortdurende conflict. Zijn invloed reikt verder dan alleen de economie; BlackRock is diepgeworteld in de besluitvorming van Kiev, inclusief de deregulering van stadsplanning, een stap die de sluizen opent voor bedrijfsmatige uitbuiting van een toch al nijpende situatie. Oekraïne gaat minder over soevereiniteit en meer over kansen voor degenen die er baat bij hebben.
Er is geen winst in vredestijd, een feit dat BlackRock niet is ontgaan, een belangrijke architect van de financiële crisis van 2008, die nu de chaos in Oekraïne als hun volgende goudmijn ziet.
Het beeld wordt nog somberder als je de diepe banden van BlackRock met het Amerikaanse militair-industriële complex in ogenschouw neemt. Volgens Corporate Accountability, een waakhondorganisatie die bedreigingen van bedrijven voor de democratie blootlegt, heeft BlackRock tientallen miljarden dollars aan investeringen in defensiegiganten als Lockheed Martin, Raytheon en Boeing. Deze bedrijven gedijen bij voortdurende conflicten. Elke afgevuurde raket, elke ingezette tank, is geld in hun zak, en BlackRock plukt de vruchten als een van hun grootste belanghebbenden.
Ondertussen betalen Amerikaanse belastingbetalers de rekening voor oorlogen die maar niet lijken te eindigen.
Trumps nauwe banden met Fink leggen een flagrante tegenstrijdigheid bloot.
De man die zich keert tegen globalistische elites en eindeloze oorlogen, is nauw verbonden met een van de machtigste figuren in beide rijken. Ondanks al zijn retoriek over vrede in Oekraïne, werpt de invloed van BlackRock – en bij uitbreiding Fink – ernstige twijfel op over zijn bedoelingen.
Anti-oorlog of anti-waarheid?
Dit alles moet door een bredere lens worden bekeken. Trump heeft zichzelf al lang neergezet als de anti-oorlogskandidaat, een non-conformist die eindelijk een einde zou maken aan de voortdurende verwikkelingen van Amerika. Hij heeft jarenlang op dit imago geleund, maar het is weer een leugen. Zijn bewering dat zijn eerste termijn een “terrorismevrij en oorlogsvrij presidentschap” was, is pertinent onjuist.
Ondanks de eindeloze theatrale en grootspraak, heeft Trump noch de troepen naar huis gehaald, noch de eindeloze oorlogen van Amerika beëindigd.
In feite gooide hij olie op het vuur. Onder zijn bewind steeg het aantal troepen en werd de afhankelijkheid van particuliere contractanten groter, waardoor de oorlogsmachine die hij beloofde te ontmantelen, verder werd verankerd. Luchtoorlogvoering, die al verwoestend was onder eerdere regeringen, werd geëscaleerd tot ongekende niveaus. Zoals Responsible Statecraft heeft onthuld, bleven de verouderde autorisaties voor het gebruik van militaire macht uit 2001 en 2002 – ingrijpende juridische instrumenten die decennia van wereldwijd conflict hebben aangewakkerd – onaangeroerd onder Trump. Erger nog, hun reikwijdte werd uitgebreid, wat de weg vrijmaakte voor nog meer Amerikaanse interventies. Tegelijkertijd leidde Trump vier jaar lang de oplopende budgetten van het Pentagon, waarbij miljarden werden gepompt in het militair-industriële complex waar hij zich ogenschijnlijk tegen verzette (en nog steeds verzet, naar verluidt).
In dit licht bezien zouden Trumps recente keuzes niemand moeten verbazen. Zijn staat van dienst toont een consistent patroon van het verdiepen, niet ontmantelen, van de machinerie van de oorlog.
De belofte van “America First” was altijd een roekeloze fantasie. De winnaars hier zijn niet het Amerikaanse volk, noch de talloze levens die worden verwoest door het voortdurende conflict. De enige echte begunstigde van het buitenlandse beleid van deze regering is Israël – een land waarvan de prioriteiten zijn verheven boven die van de Amerikanen die Trump beweert te dienen.
Ondanks al zijn retoriek over het beëindigen van oorlogen, heeft Trump bewezen slechts een radertje in de machine te zijn. Het Amerikaanse volk – en de talloze levens die verloren zijn gegaan in Palestina en Oekraïne – zijn niets meer dan collateral damage in deze meedogenloze, winstgedreven cyclus.
