De jaarlijkse huis-aan-huis politieke wandelmars is weer in volle gang. Politici trekken langs de voordeuren, met als doel mensen te overtuigen hun stem aan hen of hun partij te geven. Deze toneelstukjes zijn een komisch schouwspel: politici die simpel gekleed de merken thuis in de kast laten hangen, proberen mensen het gevoel te geven dat ze gelijkwaardig zijn.
Opeens lijkt het alsof ze diep om de gemoedstoestand van de burgers geven en maar al te bereid zijn om hun leed te delen.
In 2020 zagen we de coalitiepartijen, met name de VHP en de ABOP, huis-aan-huis hun opwachting maken. Menigeen herinnert zich de oprechte glimlachen van toen. Maar na hun glorieuze overwinning verdwenen ze rimpelloos van het straatbeeld, als sneeuw voor de zon. Nu lijkt het de beurt aan de NDP en andere partijen om hetzelfde kunstje op te voeren.
Zodra deze politieke dromers gekozen zijn, verdwijnen ze als een fata morgana. De simplistische façade maakt plaats voor een glanzende realiteit: ze rijden rond in luxueuze staatswagens, compleet met alle pracht en praal die God hun verboden heeft. Terwijl ze het volk liever vergeten lijken, weten zij dat de meeste mensen een kort geheugen hebben en maken daar handig misbruik van.
Het is toch bijzonder hoe zogenaamd nobele intenties vaak passen bij de cyclus van macht. Terwijl de verkiezingen naderen, transformeren politici in empathische volkshelden.
Maar vraag uzelf af: als zij praten over gelijkheid, wie trekken werkelijk aan de touwtjes? Zodra de laatste poster opgehangen is, en de laatste flyer uitgedeeld, zullen de maskers al snel weer vallen – mocht u daar ook maar een moment aan getwijfeld hebben.
Dus, als men weer massaal huis-aan-huis aanklopt, vraagt u zich dan *nu* af: wie speelt wat voor wie?
