De 29e editie van de COP-VN-klimaattop, gehouden in Azerbeidzjan, maakt weinig indruk. Ondanks het belang van het verminderen van fossiele brandstoffen en het promoten van een mondiale koolstofkredietmarkt, blijven cruciale leiders als Joe Biden en Xi Jinping afwezig. Een ambitieus doel is het oprichten van een trillioen-dollar fonds voor groene projecten, een uitdaging zonder voldoende internationale steun.
Suriname, dat ook deelneemt aan COP29, rekent er weer op dat rijke landen eindelijk over de brug zullen komen met geld. Er werd opnieuw een beroep op ze gedaan. Echter, ook dit keer zal het waarschijnlijk op een teleurstelling uitlopen, vooral omdat de VS onder president Trump zich zal terugtrekken uit het klimaatverdrag.
Suriname zal nu anders moeten kijken naar haar eigen doelstellingen in plaats van te vertrouwen op een internationale samenwerking, waar elk land eerst zijn eigen belangen vooropstelt.
Opvallend is de aanwezigheid van de Taliban als waarnemer, die vragen oproept over agenda en legitimiteit. Terwijl Papoea Nieuw Guinea de top als tijdverspilling beschrijft, groeit de twijfel over de effectiviteit van COP-summits. Zijn ze nog relevant, of tijd om te heroverwegen?
