“It is the economy, stupid” is een slagzin die in 1992 door Jim Carville werd bedacht. Het wordt vaak geciteerd uit een televisiegrap van Carville als “It’s the economy, stupid.” Carville was een strateeg in Bill Clintons succesvolle Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1992 tegen de zittende George H. W. Bush. Zijn slagzin was gericht aan de campagnemedewerkers en bedoeld als een van de drie boodschappen waarop zij zich moesten richten. De andere waren “Verandering versus meer van hetzelfde” en “Vergeet de gezondheidszorg niet.”
Met de naderende verkiezing staan mensen, vaak zonder enige behoorlijke politieke ervaring, in de rij om president te worden. Elke idioot in Suriname wil president worden. Dat komt doordat het executieve presidentschap omkleed is met veel macht, en de hebzucht naar macht zonder verstand, maakt dat mensen streven naar het presidentschap zonder enig benul van hoe de sociaaleconomische problemen van het land op te lossen. Zo gaat Suriname van het ene presidentschap naar het andere terwijl de sociaaleconomische problemen zich blijven accumuleren en de gemeenschap, de elite vooral, niet doorheeft dat in een klein land als Suriname er weinigen zijn die over de adequate capaciteiten beschikken om het presidentschap op zich te nemen.
Door het executieve presidentschap af te schaffen en te gaan naar het zuivere parlementaire regeersysteem met de minister-president als primus inter pares en ministers met eigen verantwoordelijkheid, wordt in één keer een einde gemaakt aan de tomeloze hebzucht van politici.
Het vergt politici met verstand en een hoog niveau van bewustzijn om het daarheen te leiden dat het regeersysteem gewijzigd wordt anders zal Suriname misschien pas na 100 presidentschappen tot de ontdekking komen dat ze geen millimeter opgeschoten zijn in welvaart en welzijn.
De les van Kamla
De economie is booming, de renteniers hun verdiensten zijn hoog, de consumentenbestedingen groeien en het bruto binnenlands product — de breedste maatstaf voor de economie — blijft groeien. De inflatie daalt, de rente ook. Maar de rijken leven buiten de maatschappelijke realiteit. Er is al twee decennia een steeds groter wordende tweedeling gaande in de kapitalistische maatschappijen. De kleine groep rijken wordt steeds rijker omdat de ROI veel groter is dan de groei van de GDP. In zowel Suriname, Nederland als de USA, hebben velen een probleem met het vinden van passende huisvesting. Het kopen van een woning is haast onmogelijk. Huizenprijzen stijgen wat voordeel oplevert voor de bezitters. De door de Wereldbank en het IMF aangestuurde politieke agenda’s hebben geen plaats voor programma’s als la Bolsa Familia en sociale huisvesting.
De parameters welke aangeven hoe goed het gaat met de economie werken niet voor de meerderheid der mensen die vaak beneden modaal zitten. De inflatie daalt maar de prijzen in de winkels en van gas, water, elektra en telefoon niet. Koopkracht van de meerderheid der mensen gaat steeds achteruit. De politieke thema’s van de neoliberale politieke ideologie hebben een bom geplaatst onder de maatschappij. Dit geldt voor Suriname alsook voor Nederland en de USA. Het worden roerige tijden de komende decennia.
Richard B Kalloe
