“Kinderen zijn tegenwoordig ontwikkeld, maar worden ook gauw op hun teentjes getrapt of willen zich vaak volwassen voelen”, zegt Gabriel in gesprek met Dagblad Suriname Zij is oppashoudster en geeft aan dat oudere kinderen nu een handjevol zijn bij de oppas. “Vroeger kon je nog grip krijgen op de kinderen, maar nu praten ze gewoon terug als je ze wat zegt, waar gaat de tijd?”, vraagt Gabriel zich af.
“Bij de kleinere kinderen was het vroeger op de eerste dagen heel moeilijk voor de ouders om de kinderen achter te laten, maar nu komen de kinderen zelf de oppas binnen en groeten de ouders al bij de poort. Ook kunnen zij enkele woorden goed uitspreken en zindelijkheid is top. Als oppashoudster leer je een kind zindelijkheid, je gaat veel tijd en aandacht moeten besteden, bijvoorbeeld hoe hij of zij netjes omgaat met spullen om zich heen, vragen om naar het toilet te gaan, hoe hij of zij gebruik maakt van het toilet en dat zij na het gebruiken van het toilet ook hun handen wassen. Maar nu gaat het heel vlot, je hebt kinderen die nu zelf vragen om naar het toilet te gaan en een doekje vragen om hun handen te vegen, dat vind ik heel leuk”, aldus Gabriel.
“Maar je hebt kinderen ertussen die vinden dat zij boven hun leeftijd zijn. Sommige willen niet luisteren of hun werk meer doen en hebben zo ook problemen op school. Ik heb zelfs ouders gehad die aangeven dat zij niet meer weten wat zij moeten doen en ook niet weten waar zij moeten beginnen. Zolang je de vraag stelt waar is het begonnen, hoor je na dat kinderen vrij spel hebben om de hele tijd op hun telefoon te zijn.”
“Als oppashoudster vind ik technologie goed, maar eenmaal vierentwintig uur hoef ik niet. Je hebt technologie nodig om enkele dingen te onderzoeken of te weten, maar gebruik het niet als een vervanger van liefde”, benadrukt de oppashoudster. “In gesprek met enkel kinderen hoor ik ook, dat de kinderen naar aandacht verlangen maar gauw een telefoon in handen krijgen in ruil om de ouders met rust te laten. De kinderen voelen zich op zo’n manier aan de kant gelaten en denken dat zij dat zeggen hebben, omdat zij dan alles krijgen zolang ze vragen. Ik zit langer dan vijftien jaar in het vak en weet ongeveer ook hoe kinderen zijn, maar nu gaat het heel erg moeilijk. Als een kind je aangeeft dat ze je aandacht en je liefde missen en nodig hebben, is het hoog tijd dat die aangepakt wordt, anders is het te laat. Ik ben ook ouder en vaak nee zeggen is niet leuk tegen je kind, maar het moet wel op den duur. Ja is niet de sleutel naar iemands hart, maar de tijd, aandacht en energie die je investeert”, aldus Gabriel.
“Ik hoop dat enkele ouders het anders aanpakken. Zij zien het misschien niet, maar wij als oppashoudsters en leerkrachten merken het. Ouders leren kinderen vaak hoe het hoort, maar van kinderen kun je ook dingen anders leren.”
TM
