Mijn naam is Kabil, en mijn leven is van jongs af aan gevormd door de fundamentele waarden van trouw, eerlijkheid, en morele principes. Bij elke verkiezing laat ik deze overtuigingen mijn stem leiden, altijd op zoek naar een politieke partij die deze waarden belichaamt.
In 2015 vertrouwde ik op de beloften van de NDP en stemde op hen met de verwachting dat ze hun woord zouden houden. Maar hun verraad, in de vorm van onvervulde beloften, was een bittere pil om te slikken.
In 2020 wendde ik mij tot de VHP, hoopvol dat zij een ander pad zouden inslaan. Echter, al snel werd duidelijk dat ook zij zich anders voordeden dan ze werkelijk waren. Hun daden toonden hetzelfde patroon van bedrog en verraad. En daar sta ik dan, als een zwevende kiezer, onttrokken van vertrouwen in partijen die de woorden “integriteit” en “eerlijkheid” roemen maar deze niet naleven.
De essentie van politiek zou moeten zijn dat mensen in machtsposities rechtvaardig en oprecht handelen. Echter, als voorbeeld noem ik de talloze malen dat essentiële burgerinitiatieven zijn beloofd, maar uiteindelijk niet werden nagekomen. Ze ondermijnen de hoop van gewone burgers en verraden het vertrouwen dat ze hebben gekregen.
Hoe vaak heeft men ons verteld dat het onderwijs hervormd zou worden, of dat er betere gezondheidszorg zou komen? De beloften blijven loze woorden; het verraad is in alles voelbaar.
Vergeving lijkt onmogelijk zonder boetedoening, en na jaren van verraad is hun integriteit ver te zoeken. Politici zijn niet enkel falend maar destructief in hun impact op de gemeenschap. De sociale cohesie wordt aangetast, en de cynische houding van burgers neemt toe. Als voorbeeld: de keer dat beloofde infrastructuurprojecten, cruciaal voor gemeenschapsontwikkeling, keer op keer faalden.
Vertrouwen kan alleen hersteld worden door eerlijke spijt en daadwerkelijke daden die de beloften nakomen. Tot die dag, blijft de hoop op oprechte leiders, voor mij en voor vele anderen, slechts een verre wens.
Kabil C.
Paramaribo
