De kwaliteit van leven voor ouderen in Suriname laat te wensen over. Ouderdom brengt onvermijdelijk gebreken met zich mee, en hoe de samenleving daarop inspeelt, zegt veel over haar waarden. In Suriname lijkt het alsof oud worden eerder een last dan een voorrecht is.
Verschillende factoren spelen hierbij een rol, met name veiligheid, mobiliteit, woonomstandigheden en financiële zekerheid.
Ten eerste is de veiligheid en het toezicht voor alleenwonende ouderen vaak onvoldoende.
Zonder adequate sociale controle of buurtinitiatieven blijven veel ouderen geïsoleerd, wat hun gevoel van veiligheid vermindert. Dit isolement wordt versterkt door de gebrekkige mobiliteit en beperkte vervoersmogelijkheden. Openbaar vervoer is niet altijd betrouwbaar of toegankelijk, waardoor ouderen afhankelijk zijn van familie of kennissen voor hun verplaatsingen.
Wat betreft de woonomstandigheden zijn veel oudere woningen niet aangepast aan de behoeften van senioren. Gebrek aan basisvoorzieningen zoals toegang tot koelingssystemen kan hun comfort en gezondheid negatief beïnvloeden. Bovendien kunnen hoge onderhoudskosten voor hun huizen hen financieel verder onder druk zetten.
Financiële zekerheid is een ander prangend probleem. De pensioenen en AOV-uitkeringen die ouderen ontvangen, zijn vaak ontoereikend voor een fatsoenlijke levensstandaard. Hoewel de staat bepaalde medicijnen bekostigt, moeten ouderen vaak dure medicijnen aanschaffen die niet in het ziekenfondspakket zitten. Dit vormt een enorme last, vooral wanneer speciale voeding noodzakelijk is, die vaak duurder is dan ongezond junkfood.
In deze omstandigheden voelt oud worden in Suriname als een straf. De maatschappij moet actie ondernemen om de levenskwaliteit van ouderen te verbeteren.
Het is noodzakelijk dat de Surinaamse samenleving haar oudere leden met respect en waardigheid behandelt, wat weerspiegeld zou moeten worden in beleid en middelen die specifiek zijn ontworpen om hun welzijn te bevorderen.
