De regering heeft gemeld dat Suriname weer door een reguliere IMF-beoordeling is gegaan en aan de normen heeft voldaan om weer in aanmerking te komen voor kapitaal uit een lening. Suriname heeft hulp ingeroepen bij het IMF, omdat de regering zat met een liquiditeitsprobleem en niet aan zijn binnenlandse en buitenlandse betaalverplichtingen kon voldoen. Binnenlands lag de nadruk onder andere op het apparaat waarmee het volk zoet wordt gehouden met gratis geld zonder zwaar werk: de zwaar over bemande en slecht beheerde ministeries. Dat hebben alle regeringen gedaan en de huidige zittende regering heeft van alle deze praktijk van het overbodig in dienst nemen van personeel dat niet nodig is, het meest bekritiseerd.
Tot nu toe heeft deze regering niet met cijfers aangegeven dat ze zich niet aan deze praktijk schuldig heeft gemaakt. Suriname is klein, er zijn geluiden dat mensen die niet nodig zijn, bij bosjes in dienst zijn genomen. Ze zijn geplaatst in schalen waar mensen met een bachelor titel in dienst worden genomen, terwijl ze niet eens over een MULO-diploma beschikken. Dat zijn de geluiden en het is aan de regering om nu, zonder dat ze reageert op deze of gene publicatie, als goed bestuurder aan te tonen dat ze zich gehouden hebben aan hun woord en dat ze niet nodeloos mensen in dienst hebben genomen. De regering moet dat doen met cijfers per jaar.
Zo moet de regering over 2020, 2021, 2022, 2023 en de helft van 2024 aangeven hoeveel mensen bij de ministeries in dienst zijn genomen, in totaal en ook verdeeld naar ministerie. Ook moet de regering publiceren hoeveel van deze mensen een academische graad hebben, hoeveel van ze een afgeronde middelbare school en hoeveel lager geschoold is (VOJ). Ook moet de regering aangeven hoeveel van deze mensen slechts een GLO hebben.
We blijven het benadrukken dat de regering weer een mislukte public sector reform programma heeft uitgevoerd. We gaan nu richting de verkiezingen en het is jammer om te constateren dat partijen een zeer zwakke indruk maken, omdat niemand geïnteresseerd schijnt te zijn in het versterken en welvarend maken van Suriname. Het potverteren, voor de gek houden van mensen en populair zinloos gepraat zijn de norm geworden.
Nieuwe politici dienen zich aan die geheel en al op zichzelf zijn gefocust. Ze benoemen problemen, maar falen om oplossingen aan te dragen. Een voorbeeld is een voormalige ambassadeur bij de VN die zwaar op social media bezig is om zich in jas en das te profileren. Deze ambassadeur wenst zich klaarblijkelijk via de NPS te positioneren in een hogere positie in de komende regering of in DNA. Deze politicus is een voorbeeld van de huidige nieuwe generatie die totaal geen verschil zal uitmaken. Deze politici gaan in op alles wat op dat moment actueel is. Ze volgen wat het overgrote deel van de mensen vindt op social media, gelet op de reacties, en dat is dan ook hun mening.
Die mening van de meerderheid, ongeacht of het ondersteund wordt door feiten en of het rationeel en redelijk is, posten ze dan op social media met een foto van zichzelf hoe ze als minister of DNA-lid zullen fungeren. Deze politici gaan Suriname niet veranderen, het zijn geen leiders maar sluwe politici die achter het volk aanloopt. Aan het eind van de dag is het dan niet hun schuld, maar die van iemand anders. Dat is jammer genoeg ook de houding geweest van de leiders van de NPS en dat is een ruk in een heel andere richting. De NPS mankeert op dit moment aan politici met ruggengraat en het is een gemiste kans, want de partij had een optie kunnen zijn voor de kiezer. Wat er in Suriname gaande is, is politieke armoede. De generatie politici die een keuze durfden maken en zich daarvoor ook verantwoordelijk stelden, schijnt te zijn uitgestorven.
Het grootste probleem van Suriname is de lage scholing van de Surinaamse bevolking. Omdat men niet begrijpt wat regeerders, volksvertegenwoordigers en politici in het algemeen moeten doen, wordt men aanhanger van een politieke partij of een politicus. Dat doet men op een wijze zoals men dat doet met voetbalclubs in de Champions League. Zo ‘kraakt’ men dan ook voor de politici en de politieke partijen. Naast de scholing is een groot probleem het ontbreken van beleid over ondernemerschap. Zo hebben Surinaamse ondernemers geen corporate social responsibility. Ze hebben geen sociale verantwoordelijkheid naar hun werknemers, hun klanten en de buurt waarin ze opereren. Ze hebben geen verantwoordelijkheid voor de straat en de stad waarin ze opereren. Aan het eind van de dag mogen ze hun zaak sluiten en naar huis vertrekken in een ander district zonder een licht aan te maken, zonder te zorgen voor een goed winkelraam en een goed trottoir.
Aan de andere kant worden ondernemers niet gedwongen een bepaalde standaard erop na te houden, ook qua representativiteit en esthetiek. Aan de andere kant wordt het ook niet gemakkelijk gemaakt voor ondernemers om te ondernemen.
Suriname wil een aantal sectoren op papier bevorderen vanwege de duurzaamheid, maar er is geen beleid om de ondernemers tegemoet te komen met incentives zoals vrijstelling van belasting in de beginperiode of een reductie daarvan. Toerisme is belangrijk en Suriname is bezig om Waterkant in Paramaribo te restaureren. Het is onbekend hoe het gebied eruit zal zien. Vragen worden op social media door PURP niet beantwoord en wij hopen dat het wordt op het niveau zoals de International Maal of Suriname is. Dat er goede brede wandelbanen zijn en terrasjes die onze multiculturele culinaire mogelijkheden weergeven. We hopen dat het een samenvatting is van wat er bijvoorbeeld is op Scheveningen. We hopen dat de Surinamerivier die een grote asset is, goed tot uiting komt.
In elk geval moeten we constateren dat de verkiezingen op komst zijn, maar dat er geen begin is gemaakt om het belangrijkste te doen: de basis van de economie is even smal gebleven, waardoor het de Surinaamse munt niet draagt en zal kunnen dragen. De munt heeft moeite om zijn evenwicht op deze smalle richel te bewaren.
