Het is vakantie, maar ondanks de vrije dagen voelt Imro zich toch eenzaam in zijn eigen wereld. Imro, een oudere burger van bijna tachtig, deelt zijn gevoelens van eenzaamheid, ondanks het feit dat hij kinderen en kleinkinderen heeft.
“Kinderen hebben en hun aandacht krijgen zijn twee verschillende dingen”, zegt Imro in gesprek met Dagblad Suriname. Hij beschrijft hoe zijn kinderen sporadisch langskomen en vaak ruzie maken, wat de communicatie verstoort en hem geïsoleerd achterlaat. Ook met zijn kleinkinderen heeft hij door conflicten minder contact.
Agnes, ook op leeftijd, ervaart soortgelijke gevoelens. Teruggekeerd naar haar geboorteland, mist ze ondanks haar actieve levensstijl de nabijheid van haar kinderen. Haar kinderen wonen in het buitenland en bezoeken haar zelden, wat haar een gevoel van gemis geeft naar de originele bloedband.
Imro en Agnes illustreren de pijnlijke realiteit van eenzaamheid bij ouderen, ondanks familiebanden. Terwijl Imro zijn dagen doorbrengt met muziek en Agnes zich bezig houdt met kerkactiviteiten, blijft de leegte van afwezige geliefden voelbaar.
