Onze huiseconoom Michael heeft scherpe kritiek geuit op de recente uitspraken van Anastacia Guscina, hoofd van de IMF-stafmissie, die pleitte tegen het subsidiëren van rijken voor stroom. Guscina gebruikte als voorbeeld een collega die het financieel goed heeft maar geen subsidie nodig zou hebben. Michael stelt dat Guscina’s opvatting haat zaait tegen degenen die streven naar een beter leven en rijk willen worden, alsof rijkdom een zonde is.
Michael benadrukt dat rijken een cruciale rol spelen in de economie. “Rijken investeren in bedrijven, creëren werkgelegenheid en stimuleren innovatie,” zei hij. “Hun uitgaven aan luxe goederen en diensten ondersteunen diverse sectoren. Door belastingbetalingen dragen ze bij aan overheidsinkomsten, die gebruikt worden voor openbare voorzieningen en infrastructuur. Daarnaast sponsoren ze vaak maatschappelijke projecten en liefdadigheidsinstellingen.”
Michael wijst erop dat het juist onlogisch is om rijken uit te sluiten van subsidies, aangezien hun bijdragen uiteindelijk terugvloeien naar de maatschappij. “Waarom zouden ze uitgesloten moeten worden terwijl alles weer terugvloeit naar de maatschappij?”, vroeg hij retorisch.
Volgens Michael zou Guscina waarschijnlijk niet dezelfde stelling in de Verenigde Staten presenteren, een land dat streven naar rijkdom aanmoedigt. “Ik geloof niet dat ze deze stelling zou poneren in de USA, die juist naar groei streeft en waar mensen juist rijker moeten worden”, voegde hij toe.
Michael uitte ook zijn bezorgdheid over de lokale deskundigen die dergelijke opvattingen zonder kritisch nadenken overnemen. “Opmerkelijk dat onze zogenaamde deskundigen zelf geen eigen opvatting hebben en alleen maar aan lip service doen”, merkte hij op.
Daarnaast waarschuwt hij dat een maatschappij zonder rijken een mislukte maatschappij is, die kan vervallen in een paria-staat. “Mogelijk streeft men daar naar toe,” concludeerde Michael bezorgd.
In samenvatting benadrukt Michael dat het belangrijk is om de rol van rijken in de economie te waarderen en te ondersteunen, en dat uitsluiting op basis van financiële status schadelijk kan zijn voor de maatschappelijke en economische groei.
Conclusie
Michael’s analyse toont aan dat exclusie van rijken van subsidies niet alleen economisch onlogisch is, maar ook schadelijk kan zijn voor de algehele maatschappij. De bijdrage van rijken aan werkgelegenheid, innovatie en maatschappelijke projecten maakt hen een onmisbaar onderdeel van een gezonde economie. Het streven naar rijkdom zou eerder aangemoedigd moeten worden dan gestigmatiseerd, vooral in een tijd waarin economische groei en stabiliteit cruciaal zijn.
