Onlangs bezocht Ramon een Indonesisch restaurant en was onder de indruk van het vriendelijke personeel en het heerlijke eten. Hoewel de ervaring positief was, merkte Ramon op dat de zogenoemde “tip” of fooi niet standaard op zijn rekening was opgenomen. Uit eigen initiatief gaf hij de serveerster een fooi voor de uitstekende service, vriendelijkheid en het goede eten.
Dit staat in contrast met veel andere restaurants in het land waar fooien als verplicht worden beschouwd, wat het eindbedrag verhoogt en klanten de keuze ontneemt om zelf te beslissen over de waardering van de service. Dit kan gezien worden als een vorm van uitbuiting van de klant.
Een serveerster onthulde aan Ramon dat de fooi niet naar het personeel gaat, wat hem aanmoedigde haar stilletjes extra geld in de hand te geven.
Minister Reshma Kuldipsingh van Economische Zaken bevestigt aan Dagblad Suriname dat het geven van een fooi niet verplicht is.
De service charge, die als fooi fungeert, is wettelijk niet geregeld, maar wordt in de horeca vaak toegepast en kan gezien worden als gewoonterecht.
Gewoonterecht is gebaseerd op langdurige tradities en praktijken die als bindend worden beschouwd, terwijl wetrecht formeel is vastgelegd in juridische documenten door wetgevende instanties. Gewoonterecht biedt flexibiliteit, terwijl wetrecht duidelijkheid en uniformiteit garandeert. In moderne samenlevingen is een burger meestal niet verplicht zich te houden aan gewoonterecht, tenzij het wettelijk erkend is.
De overheid moet duidelijkheid scheppen en ervoor zorgen dat financiële zaken niet in een grijs gebied blijven. Burgers moeten geïnformeerd worden wanneer een restaurant fooi rekent en hoeveel.
Consumenten kunnen alternatieve horecagelegenheden kiezen als ze het niet eens zijn met dergelijke kosten.
Het is onduidelijk hoeveel extra inkomsten de horeca hiermee genereert en of deze belastbaar zijn met btw.
Transparantie is nodig om consumentenvriendschap en eerlijkheid in de horeca te waarborgen.
