De discussie of de NPS wel of niet moet samenwerken met de NDP staat opnieuw centraal, maar deze keer met een komische ondertoon. Laten we beginnen met de fantastische geschiedenisles: elke partij die ooit met de NDP heulde, verdween als een taart in een hongerige menigte. Ah, de NDP, met hun geliefde militaire commandostructuur die discussie en andere opvattingen net zo goed tolereert als een kat water tolereert.
Dan hebben we de NPS, trots gedragen door een cultuur van samenwerking. Jammer genoeg hebben ze onlangs een rare nasmaak gekregen van de huidige coalitie, een beetje zoals je favoriete gerecht bedorven door rotte ingrediënten. Hun trauma van de NDP is niet zo snel vergeten—per slot van rekening was het hun eigen regering die door een militaire coup in 1980 omver werd geworpen.
Desi Bouterse, zoals we weten, is nu voortvluchtig en niet langer aan het roer van de NDP, dus de NPS overweegt weer die deur open te zetten. En natuurlijk, wie minder dan 60 jaar oud is, herinnert zich deze traumatische ervaring niet zo goed meer.
Dus, hier staan ze, onze geliefde NPS, bij dat glorieuze kruispunt. Ze vragen zich af of ze nog een rol van betekenis zullen spelen of zich aansluiten bij de lange lijst van verdwijnende politieke partijen. Ze hebben de inspirerende les van de VHP gemist, die hun samenwerking met het Nieuw Front verbrak en 20 zetels wist te bemachtigen.
Dus wat zal het zijn, NPS? Zal je de geschiedenis herhalen en verzuipen in de politieke vergetelheid, of neem je die gevaarlijke sprong om de samenwerking aan te gaan? De keuze is aan jullie, en de hele natie kijkt mee als naar een spannende seizoensfinale.
