Stel je een wereld voor waarin niemand schaamte kent. In de Surinaamse politiek lijkt dit een alledaagse werkelijkheid, waar politici zonder enige gêne van partij wisselen alsof het modetrends zijn. Gedreven door persoonlijke, materialistische en egocentrische belangen, verliezen deze politieke overlopers snel hun respect. En terecht. Want wie wil nu geleid worden door personen die zonder enige morele of ethische overweging over lijken gaan voor hun eigen gewin?
Maar hoe komt het dan toch dat mensen naar hen luisteren? Het antwoord is zowel simpel als treurig: beloftes en schandaal hebben een vreemde aantrekkingskracht. Als een mot naar de vlam, worden sommige kiezers aangetrokken door de grootspraak en valse beloften van deze machtswellustelingen.
De echte vraag blijft: wie is nu verrot? Zijn het de schaamteloze, machtshongerige overlopers? Of zijn het de goedgelovige aanhangers die steeds weer vallen voor dezelfde oude trucs en illusionistische beloftes?
Het is een trieste vertoning waarin mensen die geen schaamte meer hebben, steeds weer de hoofdrol spelen. Volkomen terecht toont het volk zijn minachting voor deze politieke kameleons. Echter, wanneer kiezers eindelijk inzien dat zij zijn bedrogen en besluiten deze volksmisleiders af te straffen, verdienen zij applaus. Volksmisleiders moeten immers worden afgestraft.
Kortom, schaamte is het verloren ingrediënt in de politieke arena. Degenen die het hebben afgezworen, spelen slechts de hoofdrol in hun eigen tragikomische toneelstuk.
