In de altijd dramatische wereld van Surinaamse politiek, waar overlopers en nieuwe splinterpartijen als paddenstoelen uit de grond schieten, blijft de geschiedenis zich herhalen met een voorspelbaarheid die alleen een politicus kan waarderen. Overlopen gebeurt verrassend genoeg altijd tijdens een zittende regering, gedreven door nobele doelstellingen zoals persoonlijke gewin en zachte zetelkussens.
Neem bijvoorbeeld de recentelijk belachelijk serieuze samenwerking van PDO-voorzitter Waldie Nain (zie foto rechts) en HVB-leider Raymond Sapoen (zie foto top) met de NDP. Deze partijen, respectievelijk ontsprongen uit de schoot van de Pertjajah Luhur van Salam Somohardjo, hadden aanvankelijk grootse plannen. Echter, hun politieke carrouselrit eindigde niet met vreugdevolle applaus van de menigte, maar eerder met de misprijzende blikken van kiezers die hen zonder pardon de deur wezen.
Onze tragikomische helden, Waldie en Raymond, kregen hun moment in de schijnwerpers – of beter gezegd, zij stalen een moment van vergane klatergoud. Ze deden alsof ze enorme aanhang hadden, lieten zichzelf ophemelen tot de hoogste echelons van ambtelijke adel, en creëerden een illusie van politieke relevantie op het toneel der macht. Maar de kiezers, die onverwacht wel een geheugen lijken te hebben, stuurden hen snel naar de politieke schroothoop zodra hun glorieus korte termijn over was.
Weer blijkt dat het uitvoeren van een slecht geschreven politiek toneelstuk zonder publiek een dwaas onderneming blijft, zelfs met de beste stoelen en de mooiste kostuums. De fictieve beloftes en claim op ‘enorme’ burgersteun blijken keer op keer niet meer te zijn dan een slecht getimmerde opvoering in een haastig opgezette gebieds- annex verkiezingsshow.
Dit alles is natuurlijk een hilarisch sociaal experiment in hoe snel de burger kan vergeten en vergeven. Of toch niet? De geschiedenis toont immers dat deze tragische narren elke keer weer met een verbaasde blik van het politieke toneel worden gejaagd. Een schrijnend demasqué voor diegenen die geloven de grote “paars-witte” partij te kunnen verslaan door de restanten van haar politieke afval te reanimeren.
Kortom, in de eindeloze komedie van Surinaamse politiek, lijkt het wel alsof morele integriteit en werkelijke steun onder de bevolking slechts bijwerkingen zijn van een slechte griep. Laten we daarom lachen, huilen en vooral ons stemrecht gebruiken – want dit circus komt ongetwijfeld weer langs.
