Steeds vaker klinkt in Suriname de roep om een vrouwelijke president, ondanks het feit dat het land geen presidentieel kiesstelsel kent. Volgens het Surinaamse systeem wordt de president namelijk gekozen door het parlement en is een minimum van zeven Assembleezetels vereist om een kandidaat voor te dragen.
Een alternatief model waar kandidaten zich direct aan de kiezer presenteren, bestaat momenteel niet in Suriname, wat volgens politicoloog Ricardo misleidend is voor de kiezer.
Het idee van een directe presidentsverkiezing is in het huidige systeem een utopie. Mensen oproepen tot stemmen op een vrouwelijke president kan verwarring creëren, aangezien het Surinaamse systeem daar geen directe invulling aan geeft.
Toch is het belangrijk om te kijken naar het wereldwijde succes van vrouwelijke leiders.
Landen zoals Nieuw-Zeeland, onder leiding van Jacinda Ardern, en Duitsland, daf de langst dienende kanselier had in de persoon van Angela Merkel, hebben laten zien dat vrouwelijke leiders zeer succesvol kunnen zijn.
Ardern’s aanpak in crisismanagement, waaronder haar snelle en effectieve respons op de Covid-19-pandemie, heeft wereldwijd lof ontvangen. Merkel heeft in haar 16-jarige ambtstermijn aanzienlijke stabiliteit en economische voorspoed in Duitsland gebracht.
Maar het is niet altijd rooskleurig. Er zijn gevallen dat vrouwelijke leiders te kampen hebben gehad met grote tegenstand en complexe uitdagingen. Onder leiding van Margaret Thatcher kende het Verenigd Koninkrijk aanzienlijke sociale onrust. “Dit benadrukt dat het succes van een leider niet louter afhankelijk is van geslacht, maar van visie, beleid en de context waarin zij opereren.”
In Suriname kan het debat over een vrouwelijke president positieve impuls geven aan gendergelijkheid en representatie. Echter, men moet niet voorbij gaan aan de realiteit van het kiesstelsel. Voordat gediscussieerd wordt over wie president moet worden, moeten men eerst begrijpen hoe het lokale systeem werkt en welke hervormingen mogelijk zijn.
Samenvattend, vrouwen hebben potentieel bewezen om sterke leiders te zijn, maar in de context van Suriname moet men de systeembeperkingen erkennen. Er zou een genuanceerde discussie moeten komen waarin zowel de voordelen van vrouwelijke leiders als de structurele hervormingen worden overwogen. Alleen dan kan men zich een werkelijk inclusieve politieke toekomst voor Suriname voorstellen.
