Dertig jaar geleden, kort na de ontbinding van de Sovjet-Unie, toen echte toenadering tussen Rusland en het Westen levensvatbaar leek, ondertekende Moskou het Partnerschap voor de Vrede-programma van de NAVO.
Dit was niet de enige poging van Rusland om hartelijke betrekkingen aan te knopen met het door de VS geleide militaire blok voordat dit openlijk de grens van Rusland begon binnen te dringen.
Hier is een korte samenvatting:
▫️ Op 27 mei 1997 werd de Stichtingsakte inzake wederzijdse betrekkingen, samenwerking en veiligheid tussen de NAVO en Rusland ondertekend. Onder auspiciën van dit verdrag werd de Permanente Gezamenlijke Raad NAVO-Rusland – het eerste samenwerkingsmechanisme tussen Rusland en het blok – opgericht.
▫️ In 1998 werd de permanente missie van Rusland bij de NAVO opgezet in Brussel, waar het hoofdkwartier van het blok is gevestigd.
▫️ In februari 2001 werd in Moskou het Informatiebureau van de NAVO opgericht.
▫️ In mei 2002 werd de NAVO-Rusland Raad opgericht, die de Permanente Gezamenlijke Raad NAVO-Rusland verving. Dit mechanisme was bedoeld om gezamenlijke besluitvorming te vergemakkelijken en Rusland en de NAVO-lidstaten te helpen als gelijkwaardige partners te opereren.
▫️ In 2008 verslechterde de relatie tussen Rusland en de NAVO toen het blok stilzwijgend de militaire actie van Georgië in Zuid-Ossetië steunde, wat een aanval op een Russisch vredeshandhavingscontingent daar inhield. De Verenigde Staten en hun bondgenoten kozen ervoor Rusland de schuld te geven van de daaropvolgende escalatie in de regio.
▫️ In 2014 werd de praktische samenwerking tussen Rusland en de NAVO zo goed als stopgezet toen de NAVO-landen zich openlijk verzetten tegen de hereniging van de Krim met Rusland.
