De bekende Surinaamse schrijver, psycholoog en vooral criticus Julian With (69) die nooit een blad voor zijn mond nam of zijn pen door wat dan ook liet blokkeren, is op woensdag 19 juni overleden in Nederland. Dat is door zijn familie bekendgemaakt in een bericht op Facebook.
Hij was geruime tijd ziek.
With werd in december vorig jaar nog vanwege al zijn verdiensten voor Suriname, door president Chandrikapersad Santokhi benoemd tot Officier in de Ere-Orde van de Palm. De versierselen werden in de Surinaamse ambassade in Den Haag opgespeld door ambassadeur Rajendre Khargi.
Julian Samuel With, woonachtig in Nederland, werd geboren in het district Brokopondo. Hij debuteerde in Suriname met de novelle Ja, ik ben een Marron (1974). In dit boek behandelt hij enkele aspecten van de leefsituatie van de jonge marrons in Paramaribo die een weg proberen te banen naar ontwikkeling. Hij hekelde de minachting van de marrons door stedelingen en stelde dat van saamhorigheid in Suriname geen sprake kan zijn als een deel van de zwarte bevolking het andere deel discrimineert. In 1975 vertrok With naar Nederland, waar hij in 1976 afstudeerde van de Jan van Nassau Pedagogische Academie. In datzelfde jaar begon hij met de studie psychologie aan de Rijksuniversiteit Utrecht. In 1982 studeerde hij af bij de vakgroep Persoonlijkheidsleer en Sociale Psychologie. In 1979 publiceerde hij Land van harmonieuze kontrasten?. In dit boek schreef With dat hij het belachelijk vindt dat de marrons door hun rasgenoten die in Paramaribo geboren zijn gediscrimineerd worden.
With heeft ook poëzie geschreven.
Over zijn in 2011 uitgegeven boek ‘Het komt nooit meer goed’ is op bol.com het volgende te lezen:
“Het is een verzameling columns, brieven en kritieken van drs. Julian S. With. Of het nu gaat om misstanden in Suriname en Nederland, falende bestuurders, vriendjespolitiek, kennisgebrek, minderwaardigheidscomplexen of zelfoverschatting, With legt de vinger heel duidelijk op zere plekken. Hij biedt echter ook kansen om de bakens te verzetten, om verbetering, eigenwaarde, respect en loyaliteit te bewerkstelligen.
De recht-door-zeecriticus die hij is, kiest niet voor de gemakkelijkste weg. Hij creëert spanningsbogen, zeker bij degenen die hij hard aanpakt. Hij rakelt vuurtjes op bij allen die zijn werk lezen en hij weet: ‘wie kaatst, kan de bal verwachten’. Hij verwacht weerwoord, maar dan wel gefundeerd en gestoeld op kennis van zaken. Zijn kritieken zijn soms vlijmscherp, maar altijd ontsproten uit vakkundige, genuanceerde analyses, omkleed met sprekende voorbeelden.”
Zijn kritieken en scherpe pen zullen gemist gaan worden. Een tweede Julian With is vooralsnog niet geboren.
