Als men op zoek is naar water heeft men wel eens aardolie ontdekt. Zoekt men kwaad dan kan men ellende ontdekken. Het binnenland van Suriname is een chaos, de grenzen van Suriname te lang in strekkende kilometer. Suriname is te groot voor Surinamers, wordt wel eens gesteld als het gaat om de controle. Ons buurland heeft ons hierbij geholpen door ons territorium voor ons in te korten. ‘Dank zij’ de Guyanezen is ons territorium kleiner geworden en gemakkelijker om te controleren. Het binnenland heeft minder politie, minder milieupolitie, minder BOG, minder ECD, minder Arbeidsinspectie en minder bouwpolitie. Maar het binnenland heeft een overdaad aan minerale rijkdommen. Het achterland wordt omkaderd door grenzen die lekken als een zeef, de grenzen zijn te lang voor ons om te bewaken. De bereidwilligheid van Brazilië om het grensgebied via een programma te helpen bewaken, is op niets uitgelopen. Nu hebben wij een commissie ordening goudsector, die een deel van de taken waarvoor het ingesteld is meer uitvoert dan het ander deel. Een evaluatie uit het drukke Sarakreek-gebied leert dat in de periode november 2012 tot en met februari 2013 maar liefst 2000 illegale Brazilianen in het gebied zijn ontdekt. Deze illegale Brazilianen zijn bezig geweest om in een stuk gebied, dat ze als een wild west zien in een vreemd land, het milieu te vernietigen. De vreemdelingen moeten het land worden uitgezet. Deze Brazilianen ondervonden concurrentie van niet meer dan 1000 Surinamers die niet over de nodige bescheiden beschikten om naar goud te zoeken. Blijkbaar is het in het binnenland zo dat men afgaat op gevoel en handelt waarbij men alleen rekening houdt met zichzelf. Men zet vestigingen op en men begint te graven waar het voor de illegale goudzoeker het meest handig is. De commissie goudordening rapporteert in deze periode 200 illegale goudmijnen te hebben ontdekt. De voorzitter van de commissie geeft aan dat men goudzoekers zonder papieren wegstuurt. De vraag is hoe gegarandeerd wordt dat de situatie zich niet weer herhaalt. Onduidelijk is of de vreemdelingen worden verjaagd of ze het land worden uitgezet. Als deze vreemdelingen het land worden uitgezet dan is dat een uitgavenpost die minder bezwaarlijk is bij vreemdelingen die een verblijfsvergunning hebben, omdat er iets in de vreemdelingenwetgeving bestaat als toelatingsgeld dat bij de Centrale Bank van Suriname werd gestort. Uitzettingen kunnen daaruit worden bekostigd. Bij illegale vreemdelingen is er geen bijdrage door de vreemdeling gedaan, omdat ze geen verblijfsvergunning hebben. Een illegale Braziliaanse goudzoeker kan duiden op een legale Braziliaan die illegaal zonder papieren goud delft. Bij overtreding van de Surinaamse wetgeving mag Suriname deze vreemdelingen uitzetten. Een illegale Braziliaanse goudzoeker kan duiden op een dubbele illegaliteit: zonder verblijfspapieren en zonder recht om te mijnen. Ook deze moeten uitgezet worden. Wat onduidelijk is, is de mededeling dat de commissie in sommige gevallen mensen begeleid om volgens de regels te werken. Nu rijst de vraag welke criteria de commissie gebruikt om te bepalen welke goudzoekers men moet begeleiden en welke niet. Als er geen van tevoren vastgestelde objectieve criteria zijn dan bestaat de kans van willekeur. Een andere vraag die rijst, is welke de regels zijn volgens welke men moet mijnen. Zijn het regels voor de klein goudmijnbouw, die vastgelegd zijn in de mijnbouwwetgeving, waarvan wij ons niet bewust zijn, of zijn het nieuwe richtlijnen die de commissie zelf heeft vastgesteld uit hoofde van haar taak. De commissie noemt in haar uitleg apart een derde categorie, namelijk de groep die afvalwater loost in de Sarakreek. Deze groep was weliswaar niet illegaal, maar heeft waarschijnlijk vergunningsvoorwaarden overtreden. Deze personen zijn ook verwijderd. Dat betekent dus dat de commissie de bevoegdheid heeft om legale goudzoekers, die hun afval behandelen op een wijze die tegen de vergunningsvoorwaarden is of tegen een wijze die de commissie prefereert, te verwijderen. Duidelijk moet zijn welke criteria voor afvalverwerking de commissie hanteert en of die wijze van tevoren bekend is en consequent wordt toegepast in alle controleactiviteiten. Wat wel duidelijk is, is dat de goudwinning in het binnenland ons milieu aan het vergiftigen is. Op den duur zal deze vergiftiging intreden in ons lichaam, omdat wij deel van het systeem zijn. Surinamers en Brazilianen zijn schuldig aan het vergiftigen van Surinamers. De Brazilianen zijn hier alleen voor het goud, want Surinamer worden komt niet in hen op. De plaatselijke bevolking is niet in staat om de vervuiling nabij hun dorpen stop te zetten. Leden van deze gemeenschappen proberen zelf een graantje mee te pikken en zien de Brazilianen puur als economische concurrenten, niet als vervuilers van hun gebied. Tot deze laatste categorie behoren zij immers zelf. De commissie ordening goudsector is regelmatig in programma’s om nieuws mede te delen aan de samenleving. Maar de waas van geheimzinnigheid die er was rondom de commissie is niet weggetrokken. Er is te weinig bekend voor stedelingen wat er allemaal gaande is in het binnenland en wat de leden van de commissie allemaal in het binnenland doen. Nu wordt gerapporteerd dat er privélegers in het binnenland opereren en de lokale bewoners, die ook willen meedoen, verdrijven met wapengekletter. De aanleiding van de instelling was dat de overheid niet verdiende aan de kleinschalige goudwinning, dat het milieu werd beschadigd, dat de bevolking wordt vergiftigd, dat er geen veiligheidsgevoel heerste en dat lokale gemeenschappen ontregeld raakten. De commissie streeft naar herstel van overheidsgezag en – controle, verhoging van de staatsinkomsten van de overheid uit belastingen, veiligheid van burgers en gemeenschappen, efficiëntie in goudmijnactiviteiten middels duurzame extractie en productie, milieubescherming (grond, bossen, zoetwaterbronnen, afval), mijnrehabilitatie en de gezondheidszorg. De conclusie kan getrokken worden dat de commissie nog steeds in fase 1 zit, namelijk het legaliseren van het illegale. De commissie heeft als deadline voor de output 2015 en zit nu op meer dan de helft van haar termijn. In het binnenland en met onze natuurlijke hulbronnen steekt een zaak constant en steeds frequenter de kop op: belangenverstrengeling. In dit verband is ook de commissie genoemd. De commissie is bezig, maar is nog niet gekomen aan een aantal taken zoals de structurele bescherming van het milieu en voorkomen van milieuschade. Een groot bezwaar blijft dat de commissie het totale vertrouwen van de gemeenschap niet heeft, omdat soms veel woorden worden gebruikt, maar de cruciale informatie over criteria en richtlijnen niet wordt gegeven.
