Als er een zaak is waarover de vakbeweging wel duidelijk, concreet, eensgezind, consistent en constructief is geweest, dan is het wel de prijs van stroom, oftewel de kostprijscalculatie. De vakbeweging heeft intensief meegewerkt om het beleid van het overheidsbedrijf EBS en dat van aandeelhouder de Staat in goede banen te leiden, zodat het niet tot wrede besluiten leidt waarmee alleen het belang van goede cijfers wordt gediend en niet val levende mensen met gezinnen. De bijdrage van de vakbeweging is op het stuk van de stroomprijzen helder en duidelijk geweest, maar de regering schijnt niet in staat te zijn om rechtvaardig te handelen en als een goed bestuurder.
De regering en het gepolitiseerd staatsbedrijf kiezen als de elite van Suriname voor ‘de weg van de minste weerstand’ voor hun en dat is het eenvoudig afwentelen van alle verspilling met consequenties op de groep die niet veel pressiemiddelen heeft en dat zijn de consumenten. De factor die het probleem van de stroomtarieven extra moeilijk maakt, is die van de politiek. De EBS is een staatsbedrijf, maar buiten de invloedssfeer van de president die regeringsleider en staatshoofd is. De EBS is het bewijs van de verkaveling van de huidige regering en het de facto bestaan van 2 simultane regeringen die samen opgeteld een regering van Suriname vormen.
Het energiebeleid is voor zover het komt van het IMF als dwingende voorwaarde voor tranches aan miljoenen, wel een aangelegenheid waaraan alle twee delen van de regering zijn gebonden. Dan is er wel een eensgezindheid ten opzichte van de koloniale machthebbers als teken van de gezamenlijke gehoorzaamheid en de onderwerping. Maar daar houdt min of meer de harmonie in de regering ook op. En dat is de reden waarom de vakbeweging zo vaak terug moet komen op de kostprijscalculatie en het energiebeleid. Het IMF kijkt ergens aan het einde van het traject naar een doel en dat is het afbouwen van subsidie naar de EBS. Het IMF laat het aan de regering over hoe te komen tot het reduceren en elimineren van de subsidie, omdat het uiteindelijk te maken zal hebben met de sociale paragraaf van het IMF programma.
En we hebben hier herhaaldelijk gesteld dat het IMF wel van oordeel is dat er een sociaal programma moet zijn, maar dat het Fonds in tegenstelling tot de economische paragrafen, minder gedetailleerd is over de invulling van het sociaal programma. Omdat de uitvoering van een sociaal programma direct impact zal hebben op de prestaties van de politieke partijen bij de eerstvolgende verkiezingen, gaat het IMF er kennelijk van uit, dat die vanzelf wijs en slagvaardig zullen handelen. Maar we zien dat in ontwikkelingslanden, niet alle regeringen en niet overal men het tot een eerste verplichting voelt om een goed sociaal beleid te voeren. Men faalt, zoals de Surinaamse regering faalt, omdat de kiezer en de burger niet zo kritisch zijn naar politieke leiders en de politici toe.
Wij vinden dat de vakbeweging gelijk heeft om erop te staan dat uitvoerbare aanbevelingen waaraan veel energie is besteed, toch serieus worden genomen en uitgevoerd. Wij zijn niet van mening dat de vakbeweging bij het doen van haar aanbevelingen de economische realiteit niet in ogenschouw heeft genomen.
Eerder benadrukten wij de aanbeveling van een Tarievencommissie dat de Afobaka stuwdam onder beheer van de EBS komt. Door een andere commissie was eerder vastgesteld, dat toen het aanbod op tafel lag om de stuwdam over te nemen, de directie van de EBS en de RvC dat nooit in overweging hebben genomen. En dat is wel een verwijt dat aan ze kan worden gemaakt.
Er is een deal met Staatsolie ten behoeve van de EBS die nadelig is voor de EBS. De gebeten hond is de consument die door deze nadelige deal veel moet betalen voor stroom. Die stroomprijzen zijn hoog in het belang van Staatsolie en haar werknemers die hoge lonen moeten verdienen. Je zou dus hier kunnen praten van dubbele misbruik of dubbele uitbuiting. Er is een Tarievencommissie die geen blad voor haar mond heeft genomen en keihard de waarheid heeft gesproken. En precies zo moeten we de waarheid in het land bespreken waardoor het voor ons duidelijk wordt dat vanwege kwader trouw het volk steeds gebukt gaat onder hoge prijzen.
De Tarievencommissie heeft aangegeven, dat de EBS teveel betaalt voor energie. Op jaarbasis zou. wat blijkt uit de gegevens van de commissie, 10,8 miljoen USD te veel aan Staatsolie zijn betaald. Dat is over 10 jaar zo en dat komt neer op een immens bedrag van 108 miljoen USD. We hebben het dan hier over zware olie die de EBS nodig heeft om de generatoren te draaien. Er is namelijk een contract dat de Staat verplicht om energie bij de Staatsolie (de Staatsolie Power Company Suriname) af te nemen. Deze olie is elders goedkoper te betrekken oftewel Staatsolie schroeft met olie van de Staat, de prijs op voor de Staat.
Staatsolie maakt dus woekerwinsten op de Staat, dus op het volk dat nota bene nog eigenaar is van de olie. Staatsolie doet alsof het bedrijf de eigenaar is van de olie en dat is op zijn zachtst gezegd een grote oneerlijkheid.
De commissie is heel open en eerlijk over haar conclusies. Dat zijn conclusies die binnen korte tijd al verschillende keren zijn getrokken. Er zijn studies die aantonen dat de EBS USD 20 per barrel goedkoper olie kan kopen met een 2% zwavelgehalte. De EBS heeft al de aanbeveling gehad om van de dure 0.7% zwavelgehalte olie af te stappen en te gaan richting de zwaardere en goedkopere 2% olie. Het is allemaal onnodig duur inkopen ten voordele van Staatsolie. Dus eigenlijk is Staatsolie bezig om de EBS uit te buiten. De EBS heeft Staatsolie niet nodig als koeparie.
De kostprijs van olie kan liggen op USD 0.07 per kilowattuur en geen USD 0.10. Een andere bevinding is dat de tarieven die in rekening worden gebracht voor de stroom van de Afobaka-stuwdam gebaseerd zijn op incorrecte cijfers.
Waartoe we de regering oproepen is dat na zoveel rapporten de politiek haar verantwoordelijkheid neemt en paal en perk stelt binnen de EBS en ook binnen de Staatsolie. Door het onmaatschappelijk gedrag ontstaan hoge prijzen en draagt dat bij aan de armoede.
