Terwijl de regering er prat op gaat hoe positief de macro-economische cijfers zijn verbeterd, verzuimd het aan te geven dat haar gevoerde beleid desastreuze gevolgen heeft voor het voortbestaan van kleine- en middelgrote bedrijven in het land. Dit zegt het Assembleelid lid, tevens fractieleider van de NDP in het parlement, Rabin Parmessar.
Door de sterk verminderde koopkracht van de bevolking, en daarmee de sterk toegenomen armoede, als gevolg van het gevoerde beleid, hebben vele bedrijven moeten inkrimpen. Personeel is afgevloeid en bedrijfsactiviteiten zijn tot het minimum teruggebracht. De werkloosheid onder de bevolking, met name onder jongeren, is alarmerend.
Niet eigen inspanning
Parmessar zegt dat de verbeterde macro-economische cijfers waar de regering voortdurend mee zwaait, niet het resultaat zijn van een gevoerd beleid gericht op productieverhoging. De positieve financiële cijfers hebben te maken met externe factoren, zoals de hoge prijs op de internationale markt van goud en olie. Ook de leningen die zijn aangegaan met multilaterale organisaties zoals de IDB (Inter-American Development Bank) en het IMF (Internationaal Monetair Fonds) dragen bij aan de verbeterde macro-economische cijfers.
Dat er nu maandelijks miljoenen Amerikaanse dollars worden bespaard met de opkoop van hydro energie is vanwege het beleid van de vorige regering met de overname van de Afobaka waterkrachtcentrale. De kosten van hydro energie zijn van USD 0,04 cent per kWu zijn teruggebracht naar nog geen USD 0,02. Het kan zelfs verder omlaag gaan naar USD 0,01 cent per kWu.
Teruggelopen bedrijfsactiviteiten
De effecten van de verbeterde macro-economische cijfers zijn nauwelijks of helemaal niet terug te vinden in de reële economie. Bedrijfsactiviteiten in het land zijn integendeel sterk afgenomen, met name van de MKB’s (Midden- en Kleinbedrijven). De MKB’s hebben het erg moeilijk, simpel omdat er geen koopkracht is bij de bevolking. Bedrijven die willen investeren kunnen dat moeilijk doen omdat de mogelijkheden voor “goedkope” kredietinvesteringen bij lange na niet toereikend zijn om productiegroei te stimuleren. Indien op dit stuk het roer niet drastisch wordt omgegooid vreest Parmessar dat vele Surinaamse bedrijven straks over enkele jaren nog niet “ready” zullen zijn om mee te kunnen profiteren met de ontwikkeling in olie- en gassector.
Ook op het stuk van investering in menselijk kapitaal maakt Parmessar zich zorgen. Er zou nu al flink geïnvesteerd moeten worden in de verschillende opleidingen. Jongeren met potentie en hoog opgeleid kader trekken nu weg vanwege de uitzichtloze situatie als resultaat van het gevoerde beleid. De vrees is dat straks Surinaamse arbeidskrachten nauwelijks aan bod zullen komen voor een baan in de olie- en gassector. Aan de andere kant ziet Parmessar het “friends and family” beleid van de regering ook als belangrijke factor van het gevoel van onbehagen en weinig motivatie onder de bevolking.
SS
