In het niet zo verre land van Kruiperij Surimaribo, waar de zon altijd scheen op de gladde gezichten van de grootste slijmballen, was men bijzonder goed in één ding: de maatschappelijke ladder beklimmen met een snelheid die zelfs de meest doorgewinterde bergbeklimmer zou verbazen. Dit was geen land voor de oprechte en de eerlijke; nee, in Kruiperij Surimaribo regeerden de meesters van de vleierij, de koningen van de kruiperij.
Zo was er bijvoorbeeld minister van Alles Goed Praten, die zo goed kon praten dat de leidinggevenden dachten dat het rijk nooit in crisis kon raken.
“Uw ideeën zijn zo briljant, ze verlichten onze problemen als de volle maan de nacht”, zei hij, terwijl hij zorgvuldig vergat te vermelden dat de ‘volle maan’ eigenlijk de reflectie was van de problemen die alsmaar groter werden.
En dan was er de secretaris van Smeuïge Complimenten, een vrijgevige figuur die strooide met complimenten als was het confetti tijdens carnaval. “Wat een grandioze beslissing, een geniale keuze, ongeëvenaard in de geschiedenis van beslissingen”, loog hij, terwijl de betreffende beslissing het land langzaam maar zeker naar de economische afgrond leidde.
Ondertussen leek elk goed burger die probeerde de waarheid aan het licht te brengen, te verdwijnen in de schaduw van deze glanzende façaden. Hun waarschuwingen werden overstemd door het orkest van lofzangen gezongen door de kruipers.
Op een dag besloten enkele moedige burgers, moe van het constant gebukt gaan onder de last van de onverdiende succesverhalen, actie te ondernemen. Ze richtten de Vereniging van Eerlijke Woorden op, een beweging die als doel had het lampje van de waarheid aan te steken in een wereld gedimt door vleiende leugens.
De eerste missie van de Vereniging was het ontmaskeren van de Minister van Welzijn, die eigenlijk de Minister van Eigenbelang was. Gewapend met feiten en de ontembare wil de kruiperij te beëindigen, stormden ze de maandelijkse verenigingsbijeenkomst binnen.
“Eh, wat een onverwachte verrassing”, stotterde de Minister van Eigenbelang, zijn gezicht zo bleek als de geruchten die rondgingen over zijn integriteit.
“We zijn hier niet voor verrassingen, maar voor waarheid”, sprak de voorzitter van de Vereniging met een stem zo vastberaden dat zelfs de schilderijen aan de muur ervan leken te trillen. “Het is voorbij met de kruiperij en het tijdperk van eerlijkheid begint nu.”
De kruipers, plotseling geconfronteerd met de echte mening van het volk, begonnen één voor één af te druipen. Het bleek dat, zonder hun laagje slijm, ze niet veel te bieden hadden.
Na veel vallen en opstaan, en enkele lastige waarheidssessies, begon Kruiperij Surimaribo te transformeren. Eerlijkheid werd de nieuwe norm, en de eerder zo prominente kruipers moesten nu de echte betekenis van hard werk leren kennen.
En zo werd Kruiperij Surimaribo tot Oprechtheid Oase, een land waar de waarheid hoog in het vaandel stond en slijmballen slechts figuren waren in oude, wijze lessen over hoe het niet moest. Er werden nog vaak grappen gemaakt over de oude tijden, maar altijd met een knipoog naar de prachtige nieuwe wereld die ze samen hadden gebouwd.
En de moraal van dit verhaal? Eerlijkheid duurt het langst, vooral in Surimaribo dat ooit de wereldtitel in kruiperij probeerde te claimen.
Geoffrey v.d. G.
