Het is een grote schande dat het grootste ziekenhuis in Suriname weer te kampen heeft met een tekort aan medicamenten dan wel gebruiksartikelen. Het gevolg is dat slechts levensreddende operaties kunnen worden uitgevoerd. Alle andere operaties moeten worden uitgesteld, dat is ook gebeurd. Dat gebeurt heel regelmatig. We schreven al dat hartpatiënten in Suriname geen dotterbehandeling kunnen krijgen. Alleen de ernstige verstoppingen kunnen worden behandeld. De personen met lichtere hartinfarcten moeten hopen dat ze in de tussentijd geen herhaling van een hartaanval krijgen.
Het telkens ontbreken van medicijnen in Suriname en in het bijzonder in het Academisch Ziekenhuis kan 3 dingen betekenen in volgorde van afnemende waarschijnlijkheid. Het kan gaan om mismanagement van het ziekenhuis. Daarnaast kan het ook gaan om een lage prioriteit bij de regering en Volksgezondheid wat betreft de openbare gezondheidszorg. Het zou ook te maken kunnen hebben met een schaarste aan middelen en medicijnen in de wereld. Deze derde is niet aan de orde, dus het zou gaan om de eerste twee.
Wij denken zelf dat het ziekenhuis een slecht inkoopbeleid heeft en zijn processen niet aanscherpt. Het ziekenhuis leert niet uit de fouten die hij maakt. Het kan dat dit komt, omdat het ziekenhuis de belangen van de zieke mens in Suriname niet op de eerste plaats stelt. Dan hebben we het over het management en de medische autoriteiten die de behoefte van het ziekenhuis vaststellen. Het lager personeel werkt dag en nacht op een hoog tempo en dat is waar te nemen door degenen die in het ziekenhuis liggen of daar familie hebben liggen en op bezoek gaan.
De regering is de beheerder van het AZP en daarom moet men binnen het ziekenhuis nagaan wat de stand van zaken is wat betreft het management. Eventueel moeten er vervangingen en versterkingen plaatsvinden. Het kan niet zo zijn dat de managers in de ziekenhuizen nooit in beeld komen en op hun stoelen blijven zitten terwijl de zieken mensen in Suriname lijden. We vinden dat de situatie in het ziekenhuis in de eerste plaats het gevolg is van mismanagement.
Wij vinden ook dat de regering geen prioriteit stelt aan de gezondheid van de Surinaamse mens. De regering heeft het beheer over het ziekenhuis en is ze ook belast met de staatszorg van openbare gezondheidszorg. Het Academisch Ziekenhuis neemt in het geheel een centrale rol in. Het kan niet zo zijn, dat het ziekenhuis de zorg niet kan aanbieden omdat er geen inkopen worden gedaan en de regering dat toestaat. Als het een kwestie is van middelen, dan heeft het land Suriname genoeg inkomsten om ten eerste medicijnen garant te stellen.
Telkens wanneer er te weinig middelen zijn in het AZP dan is het zeker een blamage voor de Surinaamse regering inclusief de regeringsleider en de minister van Volksgezondheid. Wanneer de berichten in de media verschijnen dat er geen middelen zijn, dan valt het op dat politieke partijen en maatschappelijke groepen heel rustig zijn. Men laat de zaak voor wat het is en doet men alsof het een doodnormale zaak is. Men wekt ook de indruk dat men niet weet waar de schoen wringt en hebben deze groepen nooit oplossingen aangedragen en deze geëist. Suriname heeft heel zwakke consumentenorganisaties en ook heel stille patiëntenverenigingen. Daardoor gaat zowel het ziekenhuismanagement als de regering schotvrij.
Intussen is het mogelijk dat mensen onomkeerbaar ziek zijn geworden en misschien zijn mensen ook door late ingrepen al overleden. Familieleden zijn dan meer aan het rouwen en begrafenissen aan het organiseren dan hun beklag te doen over de laksheid van ziekenhuizen.
Suriname kent nu een maandenlang tekort aan middelen om hartpatiënten te dotteren. Behandelende medici schrijven maand na maand dat patiënten medicamenteus zullen worden behandeld vanwege de ‘logistieke’ situatie. De huisartsen vertalen dan deze nette woorden voor de patiënten: u moet gedotterd worden maar u moet wachten totdat er middelen zijn, want die zijn schaars en voor mensen die zeer ernstig ziek zijn.
Het is per jaar min of meer duidelijk hoeveel middelen het ziekenhuis nodig heeft om per jaar of halfjaar medicijnen en verbruiksartikelen in te kopen. Deze middelen moeten jaarlijks op de begroting worden opgebracht van Volksgezondheid. Ook moet er een pot onvoorzien zijn voor medicijnen etc. waardoor bij prijsfluctuaties kan worden opgetreden. Financieel moet het op te vangen zijn en het tijdig inkopen ook, als de directie van AZP en Volksgezondheid het menen met het volk.
Een moeilijker punt is dat van de beschikbaarheid van medici en verplegenden. Er is een oude afspraak waar rijke landen niet moeten trekken uit armere landen die te maken hebben met tekorten. Echter zien we dat dit ongestoord doorgaat. Wanneer de middelen er zijn, en die zijn er niet in Suriname, dan zou je er ook niet veel mee kunnen doen als er geen medici zijn. Wij hebben het gevoel dat het tekort aan medici wordt ingezet als excuus om een volledig haperend inkoopbeleid te bedekken.
