Het is weer zover: de nationale sport ‘Wie heeft de grootste boterberg?’ is in volle gang, met een spectaculair seizoen van beschuldigingen van corruptie die door de lucht vliegen alsof het confetti is op een bruiloft die niemand zich kan herinneren. Het lijkt wel alsof diegenen die het luidst ‘Houd de dief!’ schreeuwen, het meest verrast zouden zijn als ze een spiegel onder ogen kregen.
Laten we eens inzoomen op de deelnemers, een bonte verzameling van individuen wiens trackrecords zo kleurrijk zijn dat ze een aflevering van ‘Criminal Minds’ zouden kunnen vullen. Deze personen, die in voorgaande jaren het morele en economische landschap van dit land hebben hervormd tot een niveau dat zelfs de meest opgewekte econoom zou doen huilen, schijnen nu plotseling de kampioenen van integriteit te zijn. Wat een plotwending, dames en heren!
Hun strategie lijkt verrassend simpel: reken op de vermeende naïviteit, bijziendheid en het korte geheugen van de bevolking. Ah, de oude vertrouwde ‘als-zij-het-vergeten-zijn-wij-het-niet-geweest’ tactiek. Zo tijdloos als het ontkennen van schuld na het breken van de vaas in je moeders woonkamer.
Als er bewijs opduikt dat wijst op hun misdaden, zwaaien ze snel met de politieke vlag – “Het is geen misdaad, het is politiek!” schreeuwen ze, terwijl ze proberen de aandacht af te leiden met glitters en luidruchtige afleidingsmanoeuvres. Het is net zo effectief als proberen olie van water te scheiden met niets anders dan hoop en goede bedoelingen.
Het trieste feit blijft dat, ondanks hun luidruchtige pogingen om de schijn te wekken van onschuld, de oude bekenden met een duister verleden steeds opnieuw opduiken, als kwade geesten uit een fles die niemand had willen openen. Hun pogingen tot misleiding lopen spaak zodra men de niet zo verborgen figuren met een zwart verleden hun kring ziet sieren als een twijfelachtige badge van ‘eer’.
Dus, terwijl we ons voorbereiden op nog een seizoen van dit grandioze schouwspel, laten we niet vergeten om af en toe die vingers te richten naar de echte schurken van dit verhaal – inclusief diegenen die zichzelf misschien beter kunnen zien als ze de moeite namen om in de spiegel te kijken. Immers, in de wereld van de politiek, net als in de goochelkunst, is de grootste truc het publiek te laten kijken naar de ene hand, terwijl de andere hand de werkelijke magie verricht.
