Maria, een gerespecteerde middenstander en wizkid in geldzaken, stond bekend om haar onafhankelijkheid van het politieke circus. Met een bron van inkomsten die meer zekerheid bood dan het weerbericht, besloot ze haar ongezouten mening over de Surinaamse samenleving te delen met Dagblad Suriname, met een vleugje ironie zo scherp als de rand van een nieuw bankbiljet.
In een land waar het vertrouwen in de regering zo groot is als de afstand van de maan tot de aarde, ging Maria op onderzoek uit. “Wanneer de burger zijn hardverdiende geld in de grote hoed van de regering gooit, verwacht hij een spectaculaire goochelshow”, zei ze. “Maar in plaats daarvan krijgen we een klungelige clownact waarbij de konijnen voortdurend uit de hoge hoed ontsnappen.”
Sinds 1975, het jaar waarin Suriname onafhankelijk werd, had Maria het gevoel dat het land speelde in een eindeloze herhaling van ‘Wie is de slechtste beheerder’. Ondanks de miljarden aan inkomsten en financiële hulp van bevriende naties, leek het geld sneller te verdwijnen dan dat het binnenkwam. Het absolute hoogtepunt, of dieptepunt, afhankelijk van hoe men het zag, was de ‘grote verdwijntruc’ bij de Centrale Bank van Suriname tussen 2015-2020. “Een plotwending waar zelfs de beste scenarioschrijvers van zouden gruwelen”, merkte Maria sarcastisch op.
“Maar waar is al dat geld gebleven?”, vroeg Maria zich af. Volgens haar waren de antwoorden te vinden in een verzameling van mislukte projecten en overbelaste facturen, die allemaal naar dezelfde elite toeschoven, terwijl het volk achterbleef om de prijs te betalen.
Echter, Maria wees erop dat de bevolking ook een deel van de schuld draagt. “Men blijft stemmen in een eeuwige wals met dezelfde politieke figuren, zonder de moed te hebben om de muziek te veranderen”, zei ze. Volgens Maria was het tijd voor de Surinamers om een nieuwe dans te leren, een waarbij de dollars niet meer weg dansten, maar in harmonie met de samenleving.
Met een glimlach sloot Maria haar satirische beschouwing af. “Misschien is het tijd dat we minder vertrouwen op de goocheltrucs van de politiek en meer op onze eigen vaardigheden. Wie weet? Misschien vinden we dan de weg naar een samenleving waar het geld danst op de ritmes van gerechtigheid en transparantie.”
