Op de Internationale Dag van de Vrouw, afgelopen vrijdag 8 maart, hebben onze geliefde politieke partijen weer eens hun jaarlijkse traditie voortgezet: de kunst van het recyclen van oude verklaringen. Met de vaardigheid van een middelbare scholier die zijn huiswerk op het laatste moment afmaakt, hebben ze de stof van vorig jaar afgeklopt, er een nieuwe kaft omheen geslagen en het aan ons gepresenteerd als iets ‘heel nieuws’. Innovatie? Nee, dank je. Waarom het wiel opnieuw uitvinden als je het oude gewoon opnieuw kunt gebruiken?
De diepgaande analyse van de positie van de vrouw in Suriname waar we allemaal zo naar snakten? Schitterend afwezig. Een bespiegeling over de unieke bijdragen van vrouwen binnen de smeltkroes van culturen die Suriname rijk is? Ook die hebben we moeten missen. In plaats daarvan werden we getrakteerd op een verbluffend staaltje oppervlakkigheid, waarbij geen enkele politieke partij zich waagde aan een echt vernieuwend of inzichtelijk geluid.
Laten we eerlijk zijn: vrouwen spelen een essentiële rol in gezin en maatschappij, dragen bij aan economische groei, educatie, gezondheidszorg, sociale verandering en nog zo veel meer. Maar wie heeft die memo aan de politieke partijen gestuurd? Het lijkt erop dat die verloren is gegaan in een zee van clichés en jaarlijks herhaalde platitudes.
Dus, terwijl onze politieke leiders zichzelf op de borst kloppen voor hun ’toewijding’ aan de vrouw, met hun prachtig gerecyclede verklaringen, blijven wij, het volk, achter met het verlangen naar echte erkenning, actie en verandering.
Een tip voor volgend jaar: misschien is het de moeite waard om echt te luisteren naar de behoeften en de successen van vrouwen in Suriname en verder. Ik weet het, een radicaal idee, maar wie weet? Innovatie kan soms wonderen doen – zelfs in de politiek. Maar tot die tijd zullen we onze adem niet inhouden.
Laten we hopen dat de volgende Internationale Dag van de Vrouw ons iets meer brengt dan een herverpakt sentiment uit het vorige decennium.
