Het dorpsbestuur van Powakka, onder leiding van dorpshoofd Sergio Sabajo, heeft dinsdag 5 maart om 12:00 haar beschikking ontvangen van het ministerie van Regionale Ontwikkeling en Sport. Dit besluit werd ‘s morgens, in afstemming met president Chandrikapersad Santokhi, genomen tijdens overleg tussen een regeringsdelegatie onder leiding van minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerkingen vertegenwoordigers van de VIDS (Vereniging van Inheemse Dorpshoofden in Suriname), OSIP (Organisatie Samenwerkende Inheemse Dorpen in Para en Wanica) en dorpshoofd Sergio Sabajo van Powakka.
De VIDS/OSIP delegatie benadrukten nogmaals dat de overheid en politiek zich niet dienen in te laten met interne bestuurlijke processen van de inheemse volken in Suriname. De afspraak is ook gemaakt om binnen twee weken vervolgoverleg te hebben met desbetreffende clusterministers over andere brandende issues inclusief de wettelijke erkenning van grondenrechten, uitgegeven concessies, milieuvervuiling en andere zaken.
Barricade
Bewoners van Powakka hadden vanaf de vroege ochtend van woensdag 28 februari korte tijd de weg naar het dorp gebarricadeerd om aandacht te vragen voor een probleem dat al jaren speelde. In 2021 werd Sergio Sabajo door de gemeenschap aangewezen als dorpshoofd van Powakka en traditioneel ingewijd. Echter het dorpsgezag werd tot vandaag nog steeds niet erkend door de regering, aangezien het voormalige dorpshoofd Patricia Sabajo nog steeds een beschikking heeft, wat spanningen in het dorp veroorzaakte en ook de ontwikkelingen in het dorp belemmerde.
Dat jong en oud de actie hebben ondersteund is heel goed te noemen, zei de voorzitter van OSIP (Organisatie Samenwerkende Inheemse Dorpen in Para en Wanica), Sergio Jubithana, eerder in gesprek met Dagblad Suriname. “Het betekent dat de bewustwording op gang komt. We zijn jaren onderdrukt gebleven. De ouderen zijn ook ervan bewust geworden dat men jarenlang met hun rechten heeft gespeeld. We zijn geen dieren, we zijn geen bosmensen. We zijn mensen, net als de mensen in de stad.”
Ondanks de barricade van de weg was niemand van de overheid komen opdagen. Dit spreekt boekdelen, merkte Jubithana op. “Aan de ene kant is het ook goed. Laat de inheemse gemeenschap zien, dat de overheid het niet met ze meent. Was het een andere bevolkingsgroep, dan was men wel gekomen om met ze te praten. Wij zijn een vredelievend volk, de oorspronkelijke bewoners. We hebben ze allemaal opgevangen. Ze hebben nu een plek in de politiek, ze hebben macht. En hetzelfde wat de kolonisator met ons heeft gedaan, doen ze ook met ons.”
