Het is lange tijd stil geweest rond de occupaties aan de rand van Paramaribo en in Wanica. Woensdagavond zijn als een verrassing acties uitgevoerd om de onrechtmatige occupaties van eigendomsterreinen teniet te doen. Daaruit bleek dus dat het occupatievraagstuk nog niet voorbij is. De daadwerkelijke oorzaak achter de occupatie is de urbanisatie, de verhuizing van de bevolking van het binnenland naar de stad. In de stad moet plaats gemaakt worden, althans men moet plaats weten te vinden om er te verblijven. Velen die naar het stedelijke gedeelte verhuizen, zijn nog niet verzekerd van een verblijfplaats en huren ligt ook niet altijd in de planning. In de afgelopen decennia is flink geoccupeerd en een nadere analyse leert dat steeds twee bevolkingsgroepen tegenover elkaar staan en dat men ook meestal politiek verdeeld is. Ook nu is beweerd dat de politiek erachter zit, dat bepaalde politici mensen die occuperen voor de gek hebben gehouden en hen in de problemen hebben gezet. De aanzet tot de bezetting zou zoals wordt beweerd, gegeven zijn door politieke partijen en politici die hun politieke aanhang in het binnenland hebben. Vanuit de NDP wordt moeite gedaan door bepaalde politici om een ferm standpunt in te nemen met betrekking tot de illegale occupaties. Men geeft duidelijk aan dat illegaliteit niet goed te praten is. De regering moet wel een beleid ontwikkelen met betrekking tot de urbanisatie. De beweging vanuit het binnenland naar de stad is niet te verbieden, maar het kan wel ontmoedigd worden. Aan de andere kant heeft elke burger in Suriname het recht om te wonen waar hem/haar behaagt. Het proces van urbanisatie moet door de regering worden gemonitord, het moet door de regering worden gemeten. Als de regering op een bepaald moment bepaalde minimumstandaarden hanteert met betrekking tot de volkshuisvesting en de trek naar de stad niet kan verbieden of afwijzen, dan is zij in principe verplicht om zodanige maatregelen in het stedelijk gebied te treffen dat de nieuwe bevolking een terrein bekomt waarop gebouwd kan worden. Daarbij moet wel rekening worden gehouden met de beschikbare mogelijkheden in bijvoorbeeld Wanica of de rand van Paramaribo. Aan de andere kant moet de regering ook strikt ervoor waken dat privéterreinen en domeingronden, waarop burgers bepaalde rechten hebben, worden geoccupeerd. Die onmogelijkheid om over te gaan tot illegaliteit en overbewoning en uiteindelijk de krapte zullen maken dat de trek een andere dimensie neemt. Waarom trekt de bevolking van het binnenland naar het stedelijk gebied? Het inheemse en tribaal karakter van dorpen is door contact met het moderne leven en ICT veranderd. Leden van de voormalige puur dorpsgemeenschappen prefereren het moderne leven, met name het materiële gedeelte in Paramaribo. Jongeren houden van de stad met alles erop en eraan. Het zogenaamde uitgaansleven is aantrekkelijk en er zijn sportmogelijkheden. Een steeds groter wordend deel wil voj, maar vooral ook middelbaar onderwijs volgen. Dit gaat gemakkelijker in de stad. De trek naar de stad is moeilijk te stuiten. Intussen zijn personen in de chaos bezig meerdere percelen te occuperen of na een ‘settlement’ weer elders te gaan bezetten. De laatste ontruiming van woensdagavond was te De Goede Verwachting. Houten huizen die illegaal waren opgezet, zijn afgebroken terwijl de politie grootscheeps aanwezig was. Door de bezetters is beweerd dat ze ergens voor het perceel dat ze bezetten, hebben betaald en wel het symbolisch bedrag van SRD 3.000 per stuk terrein. De koper is niet duidelijk te traceren door de politie, omdat kwitanties niet deugdelijk zijn opgemaakt en de notaris niet erbij is gekomen. Als het gaat om 50 bouwsels op 50 terreinen dan heeft de verkoper die beweerde erfgenaam te zijn van de aanvankelijke eigenaren SRD 150.000 op toch wel simpele wijze kunnen maken. Wie deze verkoper is, is ten enenmale onbekend. Beweerd wordt dat de burgers van wie de huizen zijn afgebroken, niet zijn gewaarschuwd om te ontruimen. Civielrechtelijk is wel relevant het principe van natrekking, hetgeen kort gezegd inhoudt dat bouwsels eigendom worden van degene aan wie het betreffende terrein behoort. Daardoor zou de rechtmatige eigenaar zonder waarschuwing ‘zijn’ gebouwen kunnen afbreken. De occupanten hebben nu kritiek op de regering onder NDP, maar exponenten uit deze partij hebben duidelijk het fenomeen occupatie afgewezen. Met name gaat het om het NDP-lid Misiekaba, die zich daarbij zeer duidelijk en evenwichtig heeft uitgelaten in de media en ook naar de occupanten toe. Naar verluidt gaat het nu om 500 personen van wie het leven door de ontruiming is beïnvloed. De huidige regering heeft onder het betreffende DNA-lid een commissie ingesteld, die het vraagstuk van de wilde occupatie moet helpen oplossen. Die beweert dat de occupanten in dit geval wel zijn gewaarschuwd. Het DNA-lid herhaalt nu weer dat nieuwe occupaties niet geaccepteerd zullen worden, maar dat men waarschuwingen in de wind slaat. Onder deze omstandigheden is het dus niet terecht om de vinger naar de regering te wijzen op de manier zoals men dat nu doet. De commissie zou gebieden hebben afgebakend en de commissie zou werken naar een politieke oplossing voor deze gebieden. Opgemerkt moet worden dat de oplossing wel op zich laat wachten, omdat het DNA-lid om geduld van de mensen had gevraagd. Intussen zijn we maanden verder. In totaal zijn door de commissie ongeveer 4.000 huishoudens in kaart gebracht, waar voor de occupatie een oplossing moet worden gezocht. Het beleid van de regering zou zijn om geen nieuwe gevallen meer van illegale occupaties te accepteren. Dit duidelijk beleid is noodzakelijk. De regering moet dan wel de oude gevallen snel oplossen. Tegelijkertijd moet de regering het fenomeen van urbanisatie erkennen en daarvoor een beleid ontwikkelen, waarbij gelet wordt op mogelijkheden en de rechten van de Surinaamse burger.
