Samenleving navigeert naar democratische zelfcorrectie: Het einde van de dictatuur door volksmacht
Inleiding
Politieke partijen en personen hebben altijd ideologieën gebruikt die al bestaan of overgenomen zijn van kolonisatoren, en deze naar eigen inzicht hebben aangepast zonder echt uniek te zijn. Deze systemen hebben gefaald om een eigen, succesvolle ideologie te creëren, resulterend in moreel en economisch stagnatie voor de natie. Veel mensen hebben het land al verlaten en anderen kunnen volgen als ze de kans krijgen. De schrijver wil in een serie artikelen bouwstenen voor een nieuwe ideologie presenteren, gebaseerd op de gedachtegang van een door de kolonisator vermoorde originele denker. Hierbij wordt de vraag gesteld of een politieke ‘messias’ succesvol welzijn en welvaart kan brengen, of ten onder zal gaan door machthebbers die vasthouden aan een falend systeem omwille van zelfbehoud in tijden van armoede.
Democratie herontdekt: De weg naar vreedzame politieke zelfhervorming
In een wereld waar stokoude dictaturen en totalitaire regimes soms nog altijd de dienst uitmaken, komt de vraag naar voren hoe een samenleving haar politieke koers kan wijzigen wanneer deze ontspoort. De situatie lijkt soms uitzichtloos wanneer verandering slechts teweeg kan worden gebracht door geweld of revolutie, uitgevoerd door de moedigen die risico’s durven te nemen. Echter, deze handelingen van verzet zijn veelal imperfecte oplossingen die kunnen leiden tot een vervangende dictatuur, waardoor de bestuursstructuur fundamenteel ongewijzigd blijft.
Desalniettemin is er een oplossing die zich aftekent aan de horizon. Het is een concept waarbij het volk zelf de basis vormt van de regering. De echte macht zou afkomstig moeten zijn van fundamentele volksconferenties, die culmineren in een Algemene Volkscongres. Door het vervangen van traditioneel regeringsbestuur door Volkscommissies, wordt de macht gedecentraliseerd en teruggelegd in handen van de burgers.
Als afwijkingen optreden binnen een dergelijk systeem, kunnen ze worden rechtgezet door diepgaande democratische revisies, niet door de inzet van geweld. Dit vormt een essentiële verschuiving van perspectief, waarbij het volk niet alleen de controle neemt maar ook de verantwoordelijkheid draagt voor het aanpakken en corrigeren van afwijkende elementen binnen de politieke structuur. In zo’n systeem wordt de mogelijkheid om geweld te gebruiken tegen een externe overheersende groep obsoleet, aangezien het volk zélf de macht vertegenwoordigt.
Dit zou kunnen betekenen dat we getuige zijn van een kentering in de geschiedenis waarbij oude machtsstructuren plaatsmaken voor ware, gedecentraliseerde democratie. De droom van een samenleving die zich zonder geweld kan herstellen en hervormen, ligt binnen bereik. Het pad naar verandering is niet geplaveid met geweld, maar met de actieve participatie van elk individu binnen het democratische systeem. In een tijdperk van turbulente politieke verschuivingen, is dit wellicht het meest hoopvolle uitzicht voor een vreedzame toekomst.
Humbert P.
