In een tijd waarin politieke turbulentie de norm lijkt, stapt een lokale inwoonster, de vijftigjarige Josien , naar voren met een nuchtere blik op de roep om nieuwe politieke figuren. Zij deelt haar visie met de kleine gemeenschap via Dagblad Suriname.
“Overal hoor je dezelfde echo”, vertelt Josien, terwijl ze een blik werpt op haar bloemrijke achtertuin.
“Buitenparlementaire groepen schreeuwen van de daken dat we andere soorten leiders moeten hebben. Visionaire leiders, zeggen ze. Leiders die de weg wijzen naar een toekomst zo helder als mijn net gewassen ramen.”
Maar Josien, die met beide benen stevig op de grond staat, stelt de vraag die op de lippen van menig burger brandt: “Maar wie kweekt deze zogenaamde toekomstige leiders? Ze lijken allemaal uit dezelfde kweekvijver te komen, eentje die tot de rand toe gevuld is met politieke spelletjes en oude ideologieën. Men lijkt te vergeten dat echte leiderschap niet uitsluitend uit bepaalde kringen kan en mag komen. Zouden we niet eens moeten kijken naar de gewone mensen, zoals jij en ik?”
“Mensen die het leven kennen, die weten wat het betekent om je handen vuil te maken, en die echt begrijpen wat onze gemeenschap nodig heeft?”, vraagt ze, terwijl ze een zachte blik werpt op de spelende kinderen terwijl ze met de redactie praat.
Josien vervolgt: “We leven misschien wel in een illusie als we denken dat de ideale leiders als kant-en-klare pakketjes komen aanzetten. Leiderschap moet groeien en bloeien, net als de planten in mijn tuin.
Het heeft zorg, toewijding en een gezonde dosis realiteitszin nodig.”
Josien eindigt met een beroep op de duizenden lezers van Dagblad Suriname om verder te kijken dan de façade van politieke beloftes en te streven naar authenticiteit en verbondenheid.
Misschien is het tijd, zo stelt Josien, om in de spiegel te kijken en te beseffen dat de visionaire leiders die we zoeken al lang onder ons zijn, wachtend op het moment om ontdekt te worden.
