“De Partijdictatuur: De hedendaagse façade van democratie ontrafeld”
Inleiding
Politieke partijen en personen hebben altijd ideologieën gebruikt die al bestaan of overgenomen zijn van kolonisatoren, en deze naar eigen inzicht hebben aangepast zonder echt uniek te zijn. Deze systemen hebben gefaald om een eigen, succesvolle ideologie te creëren, resulterend in moreel en economisch stagnatie voor de natie. Veel mensen hebben het land al verlaten en anderen kunnen volgen als ze de kans krijgen. De schrijver wil in een serie artikelen bouwstenen voor een nieuwe ideologie presenteren, gebaseerd op de gedachtegang van een door de kolonisator vermoorde originele denker. Hierbij wordt de vraag gesteld of een politieke ‘messias’ succesvol welzijn en welvaart kan brengen, of ten onder zal gaan door machthebbers die vasthouden aan een falend systeem omwille van zelfbehoud in tijden van armoede.
Politieke Partijen: Hedendaagse dictators in verhuld bestuur
In een ontwikkeling die critici omschrijven als een hedendaagse vorm van dictatuur, lijkt de politieke partij haar grip op de macht te verstevigen. Deskundigen waarschuwen dat de partijpoliticologie een instrument is geworden van dictatoriale regeringen, waarbij de partij de heerschappij van een deel over het geheel belichaamt.
Analisten geven aan dat de partij, als niet-individu, een façade van democratie creëert met de oprichting van vergaderingen en commissies, gekoppeld aan een doordringende propagandamachine. Deze structuur zou geen ware democratische vertegenwoordiging bieden, aangezien ze slechts dient voor diegenen met identieke belangen of gedeelde culturele, regionale of religieuze identiteiten.
“Het streven naar macht, verhuld als het ten uitvoer brengen van een partijprogramma, is hun werkelijke doel,” stellen politieke commentatoren. Zo heerst er bezorgdheid dat de veelheid aan partijen niet zorgt voor een gezonde democratische dynamiek, maar veeleer leidt tot een intense machtsstrijd die essentiële vooruitgang voor de maatschappij naar de achtergrond duwt.
Partijen worden er vaak van beschuldigd dat ze hun succes alleen kunnen verzekeren ten koste van de samenleving als geheel, waarbij de tegenpartij de prestaties van de heersende partij bagatelliseert of in twijfel trekt, zelfs als deze daadwerkelijk ten goede komen aan de maatschappij.
De ironie van dit alles is dat de strijd om de regering slechts leidt tot de vervanging van het ene partij-instrument door het andere, wat volgens critici neerkomt op een nederlaag voor de democratie.
“Dit systeem is inherent autoritair en manipulatief, waarbij de leiding in handen komt van een partijelite die slechts zichzelf vertegenwoordigt, geen echte afspiegeling van de bevolking,” benadrukken deskundigen, terwijl ze het moderne partijensysteem bestempelen als een dictatuur die nog niet door de wereldgeschiedenis is overtroffen.
Het winnende partijparlement wordt gezien als niets meer dan een echo van de uitvoerende partijmacht, in plaats van een ware vertegenwoordiging van het volksbelang. Oppositiepartijen worden op hun beurt niet beschouwd als echte controleurs van de macht, maar slechts als machtshongerige entiteiten die streven naar hun eigen moment aan het roer.
Een scherpe kritiek komt bovendien op het feit dat het partijensysteem zeer vergelijkbaar is met het tribale of sektarische systeem, waarbij het bestuur van een enkele partij wordt vergeleken met de dominantie van één stam of sekte. Zoals deze oeroude systemen, leiden politieke partijen naar een pad dat afwijkt van het ware democratische ideaal, wat leidt tot schadelijke en destructieve gevolgen voor de samenleving.
Humbert P.
