Als we een blik in de wereld werpen, kunnen we constateren dat alle landen worden bevolkt door vele rassen. Bij de start was er in elk land één bepaald ras aanwezig dat kon claimen dat het land waarin hij woonde zijn geboorteland was. Door allerlei problemen in de wereld zijn mensen hun land uitgevlucht en hebben hun heil gezocht in andere landen. Het gevolg hiervan is dat vele landen nu worden bevolkt door een mengelmoes aan rassen, elk met een bagage van hun eigen cultuur en leefgewoonten.
Men spreekt van een multiculturele samenleving. De gastlanden worden door allerlei wetten en regels verplicht om deze vluchtelingen op te vangen en dat is een zware financiële strop. Deze mensen moeten op allerlei gebieden worden geholpen. Zolang de taart groot genoeg is om te verdelen, zal de originele bevolking niet piepen. Zodra echter blijkt dat de koek niet groot genoeg is, dat de eigen bevolking wordt benadeeld, breken de protesten los. De regeringen van de gastlanden kampen dan met een enorm probleem.
Er is strijd, haat, discriminatie, maar vooral angst en daar lijden zowel de eigenbevolking als de gasten onder. De mensen worden gastvrij ontvangen, krijgen onderdak en voedsel en de kans om een nieuw leven op te bouwen. Als dank wordt het gastland geconfronteerd met protesten en terroristische aanslagen.
Op dit moment is er zelfs in vele westerse landen sprake van code 4. Begrijpelijk dat de eigen bevolking de immigranten het land uit wil en een stop wil aan de immigratie. Men wil weer rust en veiligheid in eigen land. Jammer genoeg wordt deze houding van de bevolking gezien als discriminatie.
We denken dat dit probleem zich alleen ver weg voordoet. Maar beste mensen dit probleem sluipt ongemerkt ook ons land binnen. Het enige verschil met het buitenland is, is dat men zich daar bewust is van dit probleem, het in kaart brengt, aanslagen probeert te voorkomen en er oplossingen voor probeert te zoeken. Dit probleem sluipt Suriname binnen, maar ons land is zich er niet van bewust, we zien en willen niet weten.
Er komen van alle kanten over de grenzen mensen het land binnen. Brazilianen, Venezolanen, Cubanen, Guyanezen, Haïtianen, Chinezen, Turken enzovoorts. Deze mensen komen niet om het land te helpen opbouwen, ze komen slechts om te halen. En dat maakt dit land kapot. Suriname is voor hen een land waar gratis kan worden gegraaid. Er zijn geen regels of die zijn er wel, maar worden niet nageleefd. De grenzen worden niet bewaakt. De één vertelt de ander hoe gemakkelijk er in Suriname kan worden gegraaid en de ander besluit ook te komen graaien. En zo groeit het aantal graaiers in ras tempo. Men negeert elk gezag.
Een recent voorbeeld hiervan is dat men keer op keer de mensen heeft gewaarschuwd voor de gevaren bij de illegale goudwinning en voor de kwikvervuiling. Men heeft ze zelfs zo nu en dan door de politie laten verwijderen. Dat heeft niet geholpen. Men blijft erop afgaan en laatst vielen er zelfs doden.
Zelfs het recente ongeluk zal de mensen niet stoppen om illegaal goud te gaan delven. Ook als de rampen door de kwikvervuiling zichtbaar worden, zal men jammeren, maar niet stoppen. Dit probleem is al te diep geworteld en de regering zit opgescheept met de gevolgen. Alleen een keihard optreden en constant toezicht zou nog kunnen helpen om dit probleem aan banden te leggen.
Nog een item dat zich langzaam nestelt in onze samenleving is dat door al die import aan vreemdelingen, de originele Surinamer verdwijnt. Daardoor verandert de sfeer. De saamhorigheid, het gevoel van ‘srananmang zijn’ verdwijnt. Egoïsme en de gedachte van ieder voor zich, hebben zich in de samenleving gemanifesteerd.
Natuurlijk zijn vreemdelingen welkom, maar die moeten wel een meerwaarde voor het land betekenen. We moeten ervoor waken dat Suriname een graailand wordt voor jan en alleman, met alle nare gevolgen.
We moeten die eenheid, het srananmang zijn terugbrengen in dit land. Wacht niet totdat het, net als in Europa, volledig uit de hand is gelopen, dat we zijn overwoekerd door vreemdelingen die alleen komen halen en een financiële – en emotionele strop zijn voor het land. Dit kan alleen worden bereikt als wij Surinamers weer een eenheid zijn, samenwerken, stoppen met graaien en stelen van ons eigen land, kortom als wij, vooral de top, het goede voorbeeld geven aan de buitenlanders. Dan zal dit land weer aanzien en respect krijgen.
A country who stands for nothing, will fall for anything.
Josta Vaseur
