Na een periode van afwezigheid vanwege Covid-19 kregen we gisteren na lange tijd weer een Avondvierdaagse. Deze activiteit is een vaste punt geworden in de kalender van activiteiten in Suriname. Normaliter wordt deze wandelactiviteit in de maand april gehouden. Het is een zeer positieve ontwikkeling dat de Avondvierdaagse na een behoorlijke slag weer van start is gegaan. De AVD heeft een bepaalde boodschap en jaarlijks is er een bepaalde thema. In grote lijnen komt het hierop neer dat de activiteit een symbool is om het bewegen van de mens te bevorderen. Doe vorm van bewegen is in dit geval het wandelen. We hebben hier al enkele jaren achter elkaar hetzelfde geconstateerd en dat is namelijk dat deze massa-activiteit niet het effect heeft op bewegen wat het had moeten hebben. We zeggen dat omdat noch de regering, noch particulieren noch de burger geïnspireerd of gemotiveerd is geraakt door de Avondvierdaagse. Daarop gaan we dit jaar weer iets dieper in. Waarin de AVD wel is geslaagd, dat is het zich profileren als een grote entertainment-activiteit. Het is wel geslaagd om zich te profileren als een gezonde vorm van vrijetijdsbesteding. De AVD is net een soort feest, vergelijkbaar met carnaval in andere landen, waar de nadruk ligt op plezier. Op zich is dat geen slechte zaak, maar we weten met zijn allen dat bewegen zeer belangrijk is voor de mens. In Suriname is het nogal slecht gesteld met het bewegen door de Surinaamse burgers.
En precies hier gaan we weer in herhaling treden, maar we gaan herhalen totdat een bepaalde bewindsman zijn verantwoordelijkheid begrijpt en een maar maatregelen doorvoert. Ten eerste, tijdens de AVD worden straten afgesloten waardoor mensen veilig kunnen wandelen. Gelukkig, want anders zouden tientallen wandelaars de dood in worden gejaagd door de hell riders die onze straten onveilig maken. De vraag is dan waar de mensen, die dagelijks moeten bewegen moeten gaan wandelen als de AVD voorbij is. Dat is een grote vraag die noch BVSS als de regering kan beantwoorden. De regering pleegt een groot plichtsverzuim in Suriname door geen faciliteiten voor massale beweging in Suriname aan te leggen. Suriname is een van de weinige grote landen in de Caribbean zonder openbare parken waar mensen kunnen wandelen en fietsen. Nederland heeft als kolonisator te moeite niet genomen om die parken, die in tropische landen relatief gemakkelijk zijn aan te leggen, op te zetten. Het enige wat we hebben is de Cultuurtuin in het noorden, maar dat is een hele afstand voor een deel van de Surinaamse bevolking. Dat is niet genoeg.
De meeste Surinaamse straten hebben voetpaden waar burgers veilig kunnen lopen. De regering is daardoor niet geloofwaardig wanneer ze de burger oproept om te gaan bewegen. Dat is namelijk gemakkelijk gezegd. We zien hier een groot plichtsverzuim van 1 ministerie: dat van Volksgezondheid. Nederland heeft als koloniale mogendheid op eigen grondgebied wel duizenden kilometers aan veilige wandel- en fietsstroken en tientallen parken ingericht, waarop duidelijk te zien is hoe de bevolking beweegt. Intussen lezen we met de regelmaat van de klok hoe tientallen mensen problemen hebben om te worden gedialyseerd. Er is een grote groep mensen diabeet in Suriname en er is een relatie tussen overgewicht, diabetis en hart- en vaatziekten. Onze gezondheidszorg is nauwelijks afgestemd op het voorkomen van aandoeningen. We lezen heel regelmatig hoe er problemen zijn in ons gezondheidszorgsysteem.
We hebben een paar keer gezien dat DC’s symbolisch voor maar 1 dag bepaalde straten hadden afgesloten voor enkele uren zodat mensen daar konden gaan lopen. We zien dat ondanks onze herhaaldelijke oproep, de DC’s hebben nagelaten om bepaalde straten begaanbaar te maken voor het publiek dat wil bewegen. Dus er zijn nog loopstroken, noch wandelparken en ook worden de straten niet afgesloten. Een normaal erf, waar burgers dat hebben, leent zich niet voor het echte bewegen op tempo waardoor je calorieen verbrandt. Er is recent heel simpel door een functionaris gezegd dat mensen heel gemakkelijk kunnen bewegen in Suriname op de verschillende voetbalvelden die Suriname rijk zou zijn. Ten eerste zijn er niet zoveel voetbalvelden meer in Suriname. Ten tweede zijn de meeste voetbalvelden niet van de overheid, dus zijn ze niet openbaar.
Ze behoren toe aan private personen en organisaties. Die stellen de plekken niet open voor de massa om daarop te gaan lopen, kennelijk omdat daardoor ook een stukje slijtage van het gras kan optreden. Er zijn in Suriname gyms, maar dat is alleen bereikbaar voor een kleine groep burgers, door de prijzen die worden gehanteerd en het vervoersprobleem. Verder is het gaan naar een gym hoogdrempelig, het vereist een zware discipline om aanhoudend over een lange periode alleen naar een gym te gaan. Het lopen en joggen op straat of het fietsen is laagdrempeliger. Wij denken niet dat er ondernemers zijn die wandelparken in Suriname commercieel maar toch bereikbaar voor de bevolking zullen exploiteren. Wij roepen bij deze de regering weer op om haar verantwoordelijkheid te kennen en wandelparken en loopgelegenheid voor de bevolking op te zetten en het gebruik daarvan ook te promoten. Suriname heeft tientallen van deze gelegenheden landelijk nodig. Ook roepen we de regering op om de goedkopere maatregel te treffen namelijk bij de toerbeurt bepaalde straten in alle districten af te sluiten en dit ook bekend te maken. Er moet wandelgelegenheid zijn in Suriname, alle 7 dagen van de week.
